Van Wit Afrika naar de Zwarte Plak.

 Nadat we bijgetankt hebben in Nelspruit, de inkopen gedaan zijn en contact met thuis gehad hebben, rijden we verder richting het zuiden. Via Ermelo en Amersfoort rijden we KwaZulu Natal binnen, of eigenlijk is het KwaZoeloe Natal, want het is het thuisland van de Zoeloes. De route leidt ons langs prachtige citrusplantages, zonnebloemvelden en velden met wilde bloemen. We concluderen dat dit zowat het enige voordeel is van het reizen door Afrika in deze tijd van het jaar. Alles staat in bloei, de velden kleuren mooi en het vee ziet er overal goed uit. We stoppen onderweg regelmatig om van de omgeving, de ruimte en de rust te genieten. De zon is inmiddels flink gaan schijnen en de lucht voelt koel aan. De velden nodigen uit om doorheen te lopen, en hier zijn geen mensen te bekennen waardoor we heerlijk kunnen genieten van deze prachtige omgeving. Het zoeken naar een overnachtingsplek in dit gebied is een hele klus. Er zijn nergens campings te vinden. Het is hier duidelijk niet toeristisch genoeg waardoor er alleen motels en guest-houses zijn.

 Als we Ermelo binnen rijden, een grote stad, is het te laat om nog verder te rijden. Maar we vinden nergens een plek om te verblijven. Als we het gaan vragen bij een tankstation bevestigd de zwarte man dat er nergens campings in de buurt zijn. Hij biedt aan dat we op het bedrijventerrein kunnen overnachten en dat aanbod nemen we dankbaar aan. Als we even later naar de stad rijden om nog even wat te eten komen we een enthousiaste blanke Zuid-Afrikaanse tegen die ons spontaan aanbied om bij haar thuis te overnachten. Als we even met haar en haar man doorpraten blijken ze toch wel serieus dronken te zijn en besluiten we toch maar om binnen de hekken van het tankstation te overnachten.

 Na  een onrustige nacht, omdat we aan de doorgaande weg sliepen, rijden we verder richting KwaZulu Natal. Het idee is om naar ‘Het Golden Gate Highlands NP’ te gaan en naar ‘Drakensberge NP’. De uitzichten onderweg zijn werkelijk prachtig. Uitgestrekte vlaktes en prachtige bergruggen. Overal wilde bloemen langs de bermen en grote veehouderijen. We zien een gekantelde vrachtwagen met vers fruit in de berm liggen. Iedereen is fruit aan het rapen en er verdwijnen grote zakken met verse mandarijnen in de kofferbakken. De weg is helemaal oranje gekleurd. Op de eerste 2 kilometers die we rijden wordt overal fruit aangeboden voor een habbekrats. We kopen voor omgerekend 80 eurocent een doos met mandarijnen bij een jong manneke. Inmiddels is het al weer 4 uur en ook voor vandaag ziet het er naar uit dat er geen camping te vinden is.

We rijden Newcastle binnen en zien een bord met ‘municipal camping’ staan. Aangezien we niet veel keuze hebben besluiten we om hier te blijven. Het is een “zwarte camping” en aangezien men weinig rekening houdt met andere campinggasten hebben we tot 8 uur ’s avonds behoorlijk last van hun muziek en luidruchtigheid. We vragen tot 2 keer toe of ze misschien rekening kunnen houden met ons, maar dat schijnt toch moeilijker te zijn als we dachten. En hier ondervinden we dan aan den lijve de enorme cultuurverschillen tussen blank en zwart.

 De weg naar het Golden Gate Highlands NP gaat voor een deel door KwaZulu Natal en door Freestaat. Ook deze gebieden zijn erg zwart, dit blijkt vooral uit de oproepen langs de weg om tijdens de komende verkiezingen voor het ANC te stemmen. Tot 1994 heeft KwaZulu Natal gestreden voor onafhankelijkheid en wilde het net als Lesotho en Swaziland een onafhankelijke staat worden. Door de tussenkomst van Nelson Mandela is het uiteindelijk toch bij Zuid-Afrika blijven horen en daarvan kan het tot op de dag van vandaag nog de vruchten plukken.

 Het Golden Gate Highlands NP bestaat uit prachtige rotsformaties. Het zandsteen is door erosie tot bizarre vormen ontwikkeld, en de kleuren geel rood en oranje zijn door ijzeroxidatie ontstaan. Het park dankt de naam aan de meer dan 100 meter hoge rotsformaties aan de openbare weg die in het avondzonlicht op een “gouden poort” lijkt. Het weer is mooi open en koel waardoor we de volgende dag een mooie wandeltocht maken door de bergen.

 Het bezoeken van het stadje Clarens, 20 kilometer verderop is een sprookje. Dit stadje is omringd door schilderachtige rotsformaties en heeft prachtige galerieën en kunst. Hier voelen we ons echt toeristen en is het vakantiegevoel weer helemaal terug. We genieten 2 dagen lang van mooie winkeltjes met kunst, gemaakt door plaatselijke kunstenaars en we verblijven bij de backpacker waar ook een campsite is.

 Vanuit Clarens rijden we naar Lesotho. Lesotho is een land in Afrika dat volledig wordt omsloten door Zuid-Afrika. Hier hebben we dus ook weer een grensprocedure, die vlotjes verloopt. Het land ligt als enigste land ter wereld volledig boven de 1000 meter hoogte, 80% van het land ligt boven de 1800 meter. Dit land is samen met Swaziland een aparte staat gebleven waar in tijden van de apartheid geen blanke zich durfde te wagen. Het is een arm land, tenminste, de bevolking is er arm. Hier leeft naar men zegt 70% onder de armoedegrens. De kindersterfte is hier hoog en het schijnt dat 50% van de vrouwen onder de 40 jaar het HIV-virus heeft. Het percentage besmette personen is hier één van de hoogste ter wereld, ongeveer 25%. Vele die hier wonen zullen dus verwanten of vrienden hebben die gestorven zijn aan AIDS. Maar de oorzaak van het overlijden wordt zo niet benoemd. Men spreekt van tuberculose, malaria of chronische diaree. Niemand wil dat AIDS wordt opgegeven als doodsoorzaak.

Zuidelijk Afrika is sowieso het slechts af wat betreft het aantal Aidsgevallen. Een derde van het totaal aantal Aidsslachtoffers wereldwijd komt van Zuidelijk Afrika en daarvan leeft de helft in Zuid-Afrika. En in uitgerekend dit land is de respons van de regering het zwakst. Te bedenken dat AIDS niet langer een dodelijke ziekte is maar door de juiste medicatie een chronische aandoening wordt mits men de juiste Antiretrovirale medicijnen inneemt. Maar voor de meeste Afrikanen zijn de medicijnen iets waarover ze op de radio horen. Zelfs in de ziekenhuizen van Zuid-Afrika scheidt men de Aidspatiënten niet van de rest omdat niemand wil dat Aids wordt opgegeven als doodsoorzaak. De weigering om over Aids te spreken is niet alleen beperkt tot Afrika. Ook Amerika heeft lang geweigerd de preventie ervan op te nemen in de overheidscampagnes. Afrikaanse leiders hebben lang geloofd dat het een samenzwering was van de VS en Europese landen om de zwarten uit te roeien.

 De armoede onder de bevolking in Lesotho is voor een deel te verklaren door de vicieuze cirkel na het overlijden. Als de kostwinner overlijdt raakt het gezin nl op 2 manieren verarmt. Niet alleen verliest het zijn inkomen, het moet ook opdraaien voor de begrafeniskosten. De traditie vereist rituelen om respect te tonen aan de geesten en de voorouders. Daardoor worden begrafenissen dure aangelegenheden die de nabestaanden in grote armoede achterlaten. Mensen besteden een half jaarinkomen aan een luxueuze kist, begrafenisrituelen en een uitgebreide maaltijd nadien. De wezen die vervolgens achterblijven moeten opgenomen worden in de families. Een sympathiek idee, ware het niet dat de Aidsepidemie het onmogelijk heeft gemaakt om het aantal kinderen dat als wees achterblijft voldoende kansen te bieden in het opvangende gezin. De werkelijkheid is dat de grootmoeders inmiddels al de eerste generatie Aidswezen hebben grootgebracht terwijl deze generatie eigenlijk hun grootmoeders zouden moeten verzorgen. Hierdoor is de zorg voor Aidswezen één van de kostbaarste en moeilijkste taak geworden voor Afrika, en het is bijna niet te overzien wat deze catastrofe doet met de toekomst van Zuid-Afrika. Maar wellicht is het overlevingsinstinct en de ontelbare manieren waarop dit continent altijd weer te boven komt, ook sterk genoeg om de Aidsramp te overleven. De toekomst zal het uitwijzen.

 Een trieste gedachte dat dit in dit prachtige land heerst. Lesotho wordt ook wel “Het dak van Afrika” genoemd. De passen en de bergen zijn gigantisch en we zien overal mensen lopen met een deken om en bivakmutsen op. Als we dit in Europa zouden zien reden we beslist een blokje om. We rijden de eerste dag 200 kilometer en voortdurend van 2000 meter naar bijna 4000 meter hoogte. De passen zijn zo stijl dat de auto zelfs in de lage gearing het er nog moeilijk mee heeft en Ingrid verschijnselen van hoogteziekte begint te krijgen. Overal zien we herders te voet, te paard of op een ezel de kuddes hoeden. Het is koud en de zon schijnt fel. De lucht is koel en zuiver hier op deze hoogte. We snappen dat iedereen hier loopt met een dikke deken om zich heen geslagen, wollen muts op en laarzen aan, en zeker voor deze mensen die in de bergen slapen tussen het vee. Overal zien we weer mooie ronde hutjes en zwaaiende kinderen. Hier is weer het echte Afrika met vriendelijke mensen en veel vee op straat.

 We lunchen op de skipiste waar in de maanden juni, juli en augustus geskied wordt. Het is niet te geloven wat een extremen we hier tegenkomen en het is werkelijk een fantastische ervaring om in dit berglandschap te rijden. Als we Mokhotlong binnen rijden zijn we op de koelste, droogste en meest afgelegen plek van Lesotho en besluiten we hier de nacht door te brengen. In deze stad zien we de jeugd er heel modern bijlopen en dat staat in enorm contrast tot de mensen die we onderweg hebben gezien. Hier bemerken we wederom dat het nieuwe Afrika er aan komt en dat sommige aspecten ‘dramatisch’ doorbreken. En toch denken we dat een diepgaande verandering  nog generaties lang zal duren. Maar, Afrika is duidelijk méér dan overleven van dag tot dag, gelukkig kunnen deze mensen ook dromen van een betere toekomst.

 De volgende ochtend bezoeken we de stad om wat feeling te krijgen met het land. Op wat vrijwilligers na zien we geen blanken lopen en dat maakt dat het voor deze Afrikanen interessant is om ons te bekijken. Ondanks de jeugd die er modern bijloopt is er toch duidelijk het beeld van armoede wat overheerst. US-AID is ook hier actief op het gebied van voedselhulp en voorlichting.

We rijden verder door de bergen richting Top Sani Pass. Lesotho heeft weinig wegen en de wegen die er zijn staan onder constructie of zijn erbarmelijk slecht. Als we een uurtje gereden hebben worden we noodgedwongen tot stilstand gebracht want de Chinezen hebben zojuist, onaangekondigd, een berg opgeblazen. Dat maakt dat de volledige weg versperd is en we in totaal 5 uur wachten voordat we de route weer op kunnen pakken. Gelukkig hoefde we maar 50 kilometer, maar daar zijn we dan ook de hele dag zoet mee!

 Net voor het donker komen we op de top van de legendarische Sani Pass aan waar we gelukkig kunnen overnachten. De Top Sani Pass ligt op bijna 3000 meter hoogte en het is de pas die Lesotho verbindt met Zuid-Afrika. Het voelt heel bijzonder om hier te mogen zijn tussen alle schapen en hun herders. In de winter wordt hier geskied, en in de zomer zijn er veel avonturiers die de pas met hun 4X4 rijden of met de mountainbike omhoog en omlaag gaan.

 Na een hele koude nacht waarin bijna het vriespunt wordt behaald, wandelen we naar het hoogste punt waar we een goed overzicht over de pas krijgen. Wat we zien is indrukwekkend, en het beloofd een bizarre tocht te worden over de rotsige weg naar beneden. Zonder 4X4 is het niet toegestaan om dit te doen, en voor ons met toch wel een zware auto is het een enorme uitdaging. De afdeling is héél erg stijl en zal een beproeving worden voor ons Dromerke en zijn chauffeur. We lunchen nog even en dan zijn we fysiek en mentaal klaar voor het avontuur. In de lage gearing en de eerste versnelling starten we de afdaling. We hebben veel bekijks onderweg, want dit is toch wel even wat anders dan een jeep die naar beneden komt. Sommige bochten zijn zo scherp dat de auto nog een keer extra in de achteruit moet en ondanks het lage tempo, schuift de auto toch nog weg in de bocht. De pas is maar 8 kilometer maar we doen er ruim een uur over. Als we beneden aankomen voelt het toch als een geslaagde beproeving en bewonderen we ons Dromerke nog maar eens een keer extra.

Als we ’s avonds aan het eten zijn komt er een Zuid-Afrikaan naar ons toe, en nodigt ons uit om bij hem en zijn vrienden aan tafel te komen. Zij hebben ons die middag zien afdalen en zijn erg geïnteresseerd in onze reis. Het blijkt een erg gezellige vriendengroep te zijn die ons aller hartelijkst ontvangt. De sfeer is heel open, wederzijds, en we praten met elkaar over het leven als blanke in Zuid-Afrika en de verschillen met het leven in Nederland. Het wordt een supergezellige avond. Nadat we veel gelachen hebben, de nodige sterke verhalen verteld zijn en de alcohol zijn werk begint te doen gaan we allen laat naar bed en nemen de volgende dag na het ontbijt afscheid van elkaar.

 Wij rijden verder richting het zuiden en overnachten aan de Tsitsa Falls bij de backpacker. Een prachtig gebied waar we weer eens de gelegenheid krijgen om een wandeling te maken. Dit is het gebied van de ‘Xhosa’. Het gebied heet de ‘Transkei’, en hier wordt het landschap opgevrolijkt met prachtig gekleurde huisjes. Dit is typerend voor het Xhosavolk. De kleuren aquablauw, zachtgeel, mintgroen en perzikoranje zijn traditionele kleuren voor dit volk. Alle voordeuren staan naar het oosten gericht en naast de ronde hutjes staan er ook gemetselde huisjes. Dit gebied kent de grootste armoede in Zuid-Afrika. Het is er droger en het landschap vertoont ernstige erosieverschijnselen. Er is nog weinig van de authentieke cultuur te bespeuren en maar heel af en toe zien we een vrouw met een wit besmeert gezicht en gekleed in de traditionele gekleurde kleding. Het Xhosavolk gebruikt de kliktaal, waardoor we in de zinnen sommige woorden met klikklanken horen. In dit gebied liggen de roots van Nelson Mandela, en we zijn op weg naar Qunu waar hij zijn jongste jaren heeft doorgebracht en waar hij begraven ligt.

 Qunu is een klein dorp, het staat niet eens op de kaart, en het heeft in de verste verte niets weg van een memorabele plek waar toeristen naar toe trekken. Er ligt een ‘Nelson Mandela Museum’ en vanuit het museum kunnen we in de verte het huis zien waar hij begraven ligt. Het museum stelt ons lichtelijk teleur. Het is een sobere tocht door  “The long way to Freedom” van Nelson Mandela. Het beschrijft kort de geschiedenis van het ontstaan van de apartheid, de tijd in gevangenschap en de periode van het presidentschap. Persoonlijk vinden we het een ernstige tekortdoening aan deze wereldse persoonlijkheid. We rijden nadien nog langs het huis waar hij begraven ligt maar komen niet verder dan de oprit die door bewakers wordt bewoond. Maar, al met al blijft het een heel bijzonder moment om hier te zijn en wie weet wordt in de toekomst het graf wel opengesteld voor publiek, wie zal het zeggen?

 Die nacht slapen we aan de kust van East Londen waar we de volgende dag genieten van het mooie weer en een heerlijke strandwandeling. We realiseren ons dat we steeds dichter bij ons eindpunt aankomen en het feit dat het hier voelt alsof we in Europa aan het strand lopen maakt dat de overgang straks naar het leven in Nederland minder groot zal zijn. Het voelt alsof we van ‘wit Afrika’ terugkeren naar de Zwart Plak'.

Als we na 2 dagen de route oppakken richting Port Elizabeth worden we staande gehouden door een agente. Ze voert ter plekke een heel toneelstuk op met de bedoeling om ons 600 Rand afhandig te maken. We hebben nl allebei de gordel niet om. Wij acteren vrolijk met haar mee en uiteindelijk komen we weg met 100 Rand, omgerekend 7 euro. Corruptie is Afrika’s grootste probleem en de verkiezingscampagnes zijn er op gericht om dit te verminderen. Overal langs de weg hangen affiches met daarop de tekst; “Corruption DESTROYS the gains of our FREEDOM”. Maar iedereen die we hierover spreken heeft weinig vertrouwen in een verandering.

 In Port Elizabeth ontmoeten we Louis Scholtz, de agency voor het verschepen van de auto. Hij is de tussenpersoon die ervaring heeft met het verschepen van campers naar Europa. We spreken alles door en weten dat we nog 2 weken hebben voordat we de auto in moeten leveren. Opnieuw keuzes maken dus, want 2 weken in een land waar zo ontzettend veel te zien is, is niet eenvoudig. We kiezen voor een paar dagen ‘Addo Elephant National Park’ en het rijden van de ‘Baviaanskloof’.

 In Addo worden we wederom geconfronteerd met een ‘olifantenavontuur’. We staan al een half uur rustig te kijken naar een groep olifanten, waarvan de Bull zich wat afzijdig van de groep houd. Dan draait de Bull zich om en loopt richting onze auto. Hij legt zijn slurf op de motorkap, zijn slagtanden tikken zowat tegen de voorraam aan, en hij betast en besnuffeld de auto. Dan begint hij tegen de zijkant van de cabine aan te duwen en besluiten we toch maar om in de achteruit te gaan. Deze olifant is duidelijk niet boos van zin, maar lijkt ons Dromerke te zien als een mooi vrouwtje. Het gedrag lijkt nl erg op knuffelen en als we later zien dat hij heel erg ‘behoeftig’ is voelen we ons enigszins beledigd omdat wij ons Dromerke toch als een echte vent zien. De auto’s die achter ons stonden hebben net als wij even wat spannende minuten doorgemaakt. Zij hebben prachtige foto’s kunnen maken die ze nadien naar ons toe stuurde per mail.

 De volgende dag bijna hetzelfde avontuur op een heel andere plek in het park. We staan te kijken naar een groep drinkende olifanten en met ons nog 5 auto’s meer. Alle auto’s worden genegeerd, maar wij blijken wederom in trek te zijn voor een “behoeftige Bull”. Omdat er op dat moment zeker 3 flinke jongens om ons heen staan knijpen we ‘m toch een beetje. Maar na wat snuffelen, en met een schuin oog ons in de gaten houdend, laat hij ons verder met rust en komen we er wederom goed vanaf. Uiteindelijk staan we nog een tijdje samen met een echtpaar te kijken, en te midden van een grote groep olifanten start hun auto niet meer, accuproblemen. Uit solidariteit wachten we met hen samen een half uur op hulp. Gelukkig hebben we dat probleem niet, ons Dromerke doet het super goed deze hele reis.

 Als we verder rijden zien we een leeuw in de verte. Dat maakt ons ‘gamedriven’ weer compleet voor deze dag.  ’s Avonds, als we net gegeten hebben worden we verrast met de komst van Jo en Barbara. Geheel toevallig hebben zij dezelfde camping gekozen als waar wij zijn. Uiteraard hebben we elkaar veel te vertellen en is het weer uitermate gezellig die avond.

Ondanks de gezelligheid gaan we toch verder de volgende dag naar de Baviaanskloof. Deze kloof, gelegen in de Eastern Cape, is 190 kilometer lang en is vooral ruig om te rijden. De wegen zijn onverhard en de bergpassen zijn soms heel steil en vooral heel smal. Als je een tegenligger treft kun je elkaar niet passeren. We hebben pech met het weer, de vooruitzichten zijn niet goed en dat is jammer wat betreft de uitzichten. Uiteraard is het ook hierdoor moeilijk in te schatten hoe hoog de rivieren staan en of we er doorheen kunnen. De eerste dag rijden we tot de sunset en overnachten op de picknickplaats. In dit park zitten wilde dieren maar op een paar herten en een schildpad na zien we hier niet veel van, en zelfs de bavianen laten het afweten. De nacht is muisstil, windstil en de hemel is diepzwart.

 De volgende dag trekken we op tijd verder. Het heeft wat geregend en hierdoor zijn de passen gladder en de uitzichten beperkt. Alles gaat voortreffelijk ondanks de enorme steile wegen en scherpe bochten. Na de Sani Pass is deze pas makkelijk om te rijden en het vertrouwen in de auto maakt dat we ook door de hoge rivieren rijden zonder problemen. Als we bij de gate komen om eruit te rijden blijken we een probleem te hebben. Er wordt ons verteld dat we illegaal in het park zijn verbleven die nacht omdat we voor een dagkaart hebben betaald en niet voor een overnachting. We leggen aan de dame uit dat we duidelijk hebben verteld dat we wilden overnachten in het park. Maar daar neemt ze geen genoegen mee en Ingrid moet meekomen naar de manager om uit te leggen waar het mis is gegaan. Beetje overdreven volgens ons, maar na wat heen en weer gepraat en bijbetaald te hebben kunnen we gaan. We geven het advies om het personeel Engels te leren, want we hebben het toch duidelijk gevraagd toen we het park binnen reden.

 We rijden door de Kleine Karoo naar Jeffreys Bay en blijven daar 2 dagen in de hoop op mooi weer zodat we even kunnen relaxen. Ondertussen zijn we de koffers aan het pakken en ons voor aan het bereiden op de komende week omdat we dan de auto in gaan leveren. Maar eerst nog even 2 dagen terug naar Addo om de laatste olifanten te spotten.

 In Port Elizabeth laten we ons Dromerke achter op de haven en we voelen ons allebei geamputeerd. Deze auto heeft ons zoveel goeds gebracht, ontmoetingen opgeleverd, comfort, huiselijkheid en veiligheid geboden dat het voelt alsof we met een reisgenoot minder zijn. We kunnen niet op 4 handen tellen hoeveel mensen foto’s hebben genomen van de olifanten op de achterkant en van de landkaart op de zijkant. Deze keer voelt alles wel veel beter dan de eerste keer toen we hem in Jordanië achter moesten laten. Op de haven in Port Elizabeth is alles goed geregeld, dat zien we direct. Samen met ons zijn er nog 7 Europeanen meer die hun overlander verschepen en we laten hem met een gerust hart achter. Begin mei kunnen we ons Dromerke weer ophalen op de haven van Zeebrugge.

We verblijven nog 2 nachten in Port Elizabeth, nemen afscheid van Jo en Barbara, huren een auto en vertrekken vervolgens richting Knysna. Daar wonen Nicci en Jack die we eerder in Kruger NP hebben ontmoet. Zij hebben ons uitgenodigd om een paar dagen bij hen te logeren. Onderweg naar Knysna rijden we over de Bloukrans-brug waar de hoogste bunjeejump ter wereld gemaakt kan worden. De hoogte is 216 meter! We bedanken er deze keer voor en vervolgen de route door het prachtige gebied. Knysna ligt aan de ‘Gardenroute’ en is een prachtige en vooral decadente plek aan de kust van Zuid-Afrika. Het toerisme staat hier op de voorgrond en dat is goed te begrijpen want de baaien zien er hier schilderachtig uit. Vanuit de plek waar Jack en Nicci wonen kijken we hier prachtig op uit. We genieten 2 dagen van het heerlijke huis waarin ze wonen, het heerlijke eten en het fantastische gezelschap. Het is wonderlijk dat we zo’n lieve mensen hebben ontmoet die op verschillende manieren heel veel op ons lijken. Zo heeft Jack ook zelf een camper gebouwd op een Amerikaanse auto, en zou Nicci met haar Hollandse karakter en eigenschappen een zus van Ingrid kunnen zijn.

 Na 2 dagen nemen we afscheid, in de verwachting elkaar ooit weer te zien, en rijden verder over de Gardenroute richting Oudtshoorn. In Oudtshoorn bezoeken we een struisvogelfarm. Het is hier mogelijkheid om op deze grappige vogels te rijden en uiteraard laat Ingrid die kans niet voorbij gaan. Het wordt een kostelijke vertoning en alles is op film vastgelegd, dus dat wordt lachen voor het thuisfront.

 Een eindje verderop ligt de Cango Cave en deze grotten worden tot de mooiste ter wereld gerekend.  De grotten liggen in de Zwarte Bergen, in de Kleine Karoo. Het complex is verdeeld in drie gedeelten met een gezamenlijke lengte van meer dan 4 kilometer. De grotten werden vroeger door de San als schuilplaats gebruikt. Er zijn een heleboel San-tekeningen te vinden op de ingangsmuren, en in 1780 werd de grot herontdekt door een plaatselijke boer, Jacobus Van Zyl, toen die op zoek was naar zijn vee. Het is onvoorstelbaar mooi wat hier door de natuur gecreëerd is. De stalagmieten en de stalactieten laten je fantaseren over de meest romantische en grappige creaties. We overnachten die nacht in een chalet, omringd door majestueuze rotsgebergten. Wat een waanzinnig mooi gebied is de Kleine Karoo.

 Door het prachtige landschap rijden we verder naar het zuiden en brengen de nacht door in Hermanus. In Hermanus komen de Atlantische en de Indische Oceaan samen en deze gunstige stroming zorgt ervoor dat jaarlijks vele walvissen hun tocht maken door dit gebied. Onder toeristen staat het daarom vooral bekend als een geschikte plaats voor het spotten van walvissen en dolfijnen. Hier bevindt zich namelijk het paringsgebied van de zuidkaper, een grote walvissoort. Het gebied heet de Whale Coast en het hele jaar door zijn hier dolfijnen te spotten. De walvissen en dolfijnen zijn tot op enkele meters nabij te benaderen. Het dorp beschikt over een walvisomroeper, deze blaast in het walvishoogseizoen (augustus tot oktober) op een grote hoorn en geeft in morse de plaats aan waar de walvissen te zien zijn. Ondanks dat we dit allemaal niet live meemaken genieten we van het hier zijn, een wandeling langs de ruige kust en het fantastische eten.

 We voelen ons een beetje opgejaagd want onze reis loopt ten einde dus blijven we overal maar 1 dag. Het bezoeken van Franschhoek levert een hele leuke dag op. We bezoeken het Motor Museum en zien de mooiste collectie auto’s aller tijden. De vele wyneri’s en de exclusieve restaurants maken het bezoeken aan Franschhoek om nooit meer te vergeten. In dit stadje zijn de beste restaurants van Zuid-Afrika gevestigd en het is niet gemakkelijk om een keuze te maken uit al deze klassenrestaurants. We belanden in ‘Le Bon Vivant’ waar Piërre een sterrenmaaltijd voor ons kookt. Piërre komt van Heyen, bij Gennep, en volgens ons kan hij met recht zeggen dat hij hier leeft als “God in Zuid-Afrika”. De kwaliteit van het voedsel en de fantastisch mooie entourage maken het tot een paradijs voor iedere kok, en uiteraard voor de Bourgondiër.

 En dan bereiken we Kaapstad. Een moment waar we beide even stil van zijn. Niet op de eerste plaats omdat onze reis in Kaapstad eindigt, maar vooral omdat we het toch maar mooi gedaan hebben zonder enige kleerscheuren. De Tafelberg lacht ons toe en dat is het eerste wat we gaan doen, het beklimmen van de Tafelberg. Maar dit valt vies tegen. Het is een serieuze klim van 3 uur, stijl de rotsweg op. Normaal gesproken kunnen we dit fysiek goed aan, maar na ruim 7 en een halve maand zitten en met een conditie van ??, is het een enorme aanslag op ons lijf. Eenmaal boven kijken we uit over Kaapstad, Robbeneiland en de Atlantische Oceaan. De zon staat hoog aan de hemel en we toosten samen op het leven en het heugelijke feit dat we iedere dag enorm genoten hebben van het fantastische en zeer interessante Afrika.

 Afrika, het is een uitgestrekt continent, een continent van mensen, niet een verzameling van exotica of voor iedereen geschikt als toeristische bestemming. Afrika kent een gekwelde geschiedenis en het continent heeft nog steeds te kampen met de last van politieke instabiliteit en religieuze, sociale, raciale en etnische competitie. Er zijn zoveel verhalen die verteld moeten worden. Wij hebben in de afgelopen (bijna) 8 maanden het onze verteld. We hebben de zon op zien komen, staande naast een lemen hut in Ethiopië en hem in volle glorie zien ondergaan op de Tafelberg in Zuid Afrika. We hebben de Afrikanen ervaren als vriendelijk, voorkomend en buitengewoon beleefd. De Afrikaanse gulheid stemde ons meerdere malen tot bescheidenheid. Wat wij sociale vaardigheden noemen, bezitten de Afrikanen in overvloed, terwijl deze vaardigheden niet aangeleerd of onderwezen worden. Hier kent men niet de gemaakte glimlach van “een fijne dag verder”. Afrikanen ontmoeten en begroeten de ander open, kijken je aan als ze met je praten, pakken handen vast zonder zich nerveus of opgelaten te voelen. De grootste schat die Afrika de rest van de wereld te bieden heeft is menselijkheid. Helaas is dit niet het beeld wat de meeste buitenstaanders met Afrika associëren. Juist het tegenovergestelde, die van het donkere continent, de wreedheid en de onmenselijkheid is het beeld dat Afrika oproept. En inderdaad, ook dat is te vinden in Afrika. Deze verhalen worden niet verzonnen door de media, maar vormen slechts een deel van de werkelijkheid over dit grootse continent. Er zijn teveel mensen die denken dat heel Afrika zo is, altijd en overal. Wat wij zagen zijn o.a. de oude culturen en de oude samenlevingen, gemeenschappen met een diep gevoel voor spiritualiteit. De spirituele wereld, islamitisch, christelijk of traditioneel vormt de kern van vele Afrikaanse samenlevingen met een diep geloof in de kracht van geesten die bezworen kunnen worden door mediums. Met name in Malawi en Ethiopië hebben we dit beleefd. Je zou kunnen zeggen dat dit geloof voor een deel het gebrek aan politieke of sociale daadkracht verklaard, en in het ergste geval kan aanzetten tot de meest afschuwelijke wreedheden zoals die in Rwanda hebben plaatsgevonden. Maar datzelfde geloof biedt ook een onvoorstelbare krachtige bescherming tegen wanhoop en hopeloosheid. Want ondanks de gruwelijke oorlogen, hongersnoden en persoonlijke tragedies zijn Afrikanen meer dan anderen in staat om hun levens weer op te pakken en vaak glorieus boven de omstandigheden uit te rijzen. Afrika heeft altijd hoop!

 Onze reis zit erop. Het waren (bijna) 8 fantastisch maanden met eigenlijk alleen maar hoogtepunten en positieve verhalen te vertellen. We hebben 20 landen  bezocht en in totaal 28.000 kilometer gereden, geen enkele lekke band gereden en maar 4 schokbrekers versleten. We hebben veel warme, interessante en hartelijke mensen ontmoet onderweg, medereizigers en vakantiegangers. Succesvolle Nederlanders die in Afrika goed werk doen of bloeiende bedrijven runnen. Andere geslaagde mensen maar ook kansloze mensen zoals Danny in Burundi. Maar wat ze allen met elkaar gemeen hadden was een warme en welgemeende interesse. Met deze ervaring, ondersteund door leuke videofilmpjes en nog veel meer positieve verhalen die we live gaan vertellen, hebben wij dit mooie continent voor altijd in ons hart gesloten.

 Dank jullie allen voor het volgen van onze reis, we hebben dat als zeer prettig ervaren en het schept hoe dan ook een band voor de toekomst. We hadden meer dan 200 volgers, bekenden en ook onbekenden. We kijken erg uit naar het weerzien met Beau en onze families, vrienden, buren en collega’s. Wij zullen samen nog vaak napraten over deze fantastische ervaring en zijn uitermate dankbaar dat we dit hebben kunnen doen. Na 231 dagen rijden, vliegen we in 1 nachtvlucht terug naar huis. Het is niet het gewenste scenario, omdat we liever ook terug hadden gereden, maar dat zit er niet in. Veel van onze voorgenomen plannen hebben we tussentijds bij moeten stellen, dat maakt het avontuur. En tja, wat wil je, “This Is Afrika”……………….