Uganda, de parel van Afrika.

“Apen, vogels, hippo’s een Chevrolet en grenzeloze gastvrijheid”

Na een snelle en korte procedure, van enkel 8 loketten, waren we in anderhalf uur de grens van Uganda over. Deze keer hebben we toch maar de Yellow Card gekocht. Dit is een autoverzekering die voor 16 Afrikaanse landen geldig is. Je koopt de verzekering in principe voor 1 jaar, maar de maanden dat je deze daadwerkelijk gebruikt worden uiteindelijk berekent. Je kunt geen discount krijgen omdat je maar een aantal van de 16 landen bezoekt, de Yellow Card is alleen op deze manier afneembaar. Het afsluiten van een verzekering voor ieder land apart is uiteindelijk veel duurder. Jammer dat we geen regeling kunnen treffen voor de roadtax, want hiervan moet je ook maar iedere keer weer afwachten wat ze berekenen. Nog even de grote geldwisseltruc toepassen en dan hebben we het gehad. Het blijft een bijzonder moment zodra we een ander land inrijden. De Kenianen pretenderen dat zij “broeders” zijn van de Ugandezen, maar behalve hun enorme donkere huidskleur hebben ze volgens ons in eerste instantie weinig gemeen. We voelen direct een andere sfeer in het land, niet alleen door de goed geasfalteerde wegen maar voornamelijk door de gepaste afstand die men naar ons toe inneemt. De route gaat door een fantastisch mooi groen landschap. Voor het eerst in Afrika verloopt de reis die dag zo voorspoedig dat we besluiten naar Jinja te rijden. Jinja is een klein stadje aan de Source of the Nile, en het Victoria meer.

De Nijl ontspringt als Blauwe Nijl in Ethiopië in het Tanameer en als Witte Nijl in het Victoriameer. Het meer bevindt zich tussen de drie landen Uganda, Kenia en Tanzania. De Witte Nijl stroomt vervolgens van hieruit via Zuid Soedan naar Soedan, waar de beide takken bij de hoofdstad Khartoem samenkomen. Daarna stroomt de rivier door Egypte naar het noorden, om ten slotte in een ruime Delta uit te monden in de Middelandse Zee. De Nijl is met een lengte van 6695 km de op één na langste rivier van de wereld. Alleen de Amazone is langer. De bron van de Nijl is lange tijd onbekend gebleven. In de 19e eeuw werd voor het eerst het Victoriameer, dat op het verloop van de rivier ligt, geïdentificeerd als bron van de Nijl. Maar uit verder onderzoek is gebleken dat het kleinere Tanameer (Ethiopië) verantwoordelijk is voor meer dan 72% van het water dat door de Nijl stroomt.

Het Victoriameer is het grootste meer van Afrika en het op 1 na grootste zoetwatermeer op aarde. (het grootste is het Baikalmeer in het zuiden van Syberië) Met een oppervlakte van 69.484 km² is het Victoriameer ongeveer net zo groot als Ierland. Ondanks de grote oppervlakte is het meer niet erg diep, slechts 81 meter op het diepste punt. In het meer vind je ca. 2500 verschillende vissoorten, terwijl er in heel Europa bijvoorbeeld ‘slechts’ ruim 200 soorten zoetwatervissen zijn. Verder kun je er uiteraard Nijlpaarden vinden. Het Victoriameer is de op een na belangrijkste bron van water voor de Nijl omdat het meer het regenwater verzamelt van de rivieren die er in uitmonden.

In Jinja kwamen we in een prachtige, inmiddels vervallen, koloniale wijk terecht die ergens in de jaren 60 gebouwd is door Engelsen en bewoond werd door de Indiërs die hier aan de spoorlijn van Kenia tot Uganda werkte. De Indische invloeden zijn hier in Uganda nog steeds zichtbaar in de vorm van handel drijven en het beheren van supermarkten. Op zoek naar een overnachtingsplek vroegen we in een backpacker of zij ooit gehoord hadden van Wim en Monique die, volgens onze informatie,  ergens aan de Nijl een lodge zouden hebben. En ja hoor, ons kent ons. “I should not go there, it’s a little bit Dutchie over there” was het commentaar. Deze aardige eigenaars van de backpacker legde ons de weg uit en zo kwamen we op misschien wel de mooiste plek aan de Nijl terecht waar Wim en Monique van http://www.hollandparkuganda.com,in 10 jaar tijd een fantastisch goudmijntje hebben opgezet. Wij begrijpen en voelen hier de impact van de woorden die Winston Churchill in 1907 uitsprak toen hij Uganda bezocht had. “Uganda is het paradijs, mooi, rijk, met een gematigd klimaat, een paradijs op aarde. Het moet te mooi zijn om waar te zijn”. Nadien beschreef hij ook het kwaad wat hij er voelde, maar dat is op ons niet van toepassing.

Officieel is Hollandpark geen campsite, maar omdat Wim en Monique zelf ook overlanders zijn geweest voelde we al snel een gezamenlijke interesse en passie, en waren we meer dan welkom. We verbleven er langer dan gepland, nl 4 nachten en hadden met hen een ontzettend gezellige tijd en uiteraard heerlijke gesprekken over het leven als buitenlander in Afrika. Ze hebben 5 prachtige grote honden, waarvan 3 Rottweilers, en 1 ervan, Zulu, was 4 dagen lang ons trouwe vriendje. De laatste dag was er een bruiloft op hun perceel wat we van dichtbij mochten meemaken en in alle gastvrijheid ook voor werden uitgenodigd. En dat was tevens een moment waarop wij constateerden dat wij van de Afrikanen nog heel wat kunnen leren. De hele voorbereiding verliep uitermate relaxt. De ceremonie was gepland om 14.00 uur maar vond uiteindelijk pas plaats om 16.00 uur. De sfeer was fantastisch en alles kwam zoals het kwam. Niemand die zich druk leek te maken. Het feest eindigde in het zwembad, zowel het kersverse echtpaar als de gasten belandde met feestkleding aan in het water alwaar het feest vrolijk verder ging.

De Balkanese bruidegom en de Ugandese bruid, vergezeld door een kleurrijk en gevarieerd gezelschap, gaven elkaar het jawoord tussen de rondspringende apen en werden hierbij begeleid door livemuziek van ontelbaar veel verschillende soorten vogels. Afrika kent ongeveer 1500 verschillende soorten vogels waarvan er in Uganda 1000 geteld zijn.

Wij genoten uiteraard ook alle dagen volop van het vogel spotten vanuit de luie stoel. Tjeesus, wat is Uganda mooi en een rijk land qua natuurschoon. En wat een rust nog aan dit stukje Nijl. De verwachting is dat dit in de toekomst wel zal veranderen gezien de ontwikkelingen die hier plaatsvinden door buitenlandse investeerders die hier een stuk grond kopen om hun bisness te exploiteren. Het is onmogelijk om te voorkomen dat ook hier over een aantal jaren de jetski’s de rust zullen verpesten. Nu is Uganda vooral nog populair vanwege het raften, maar ook dit wordt minder omdat ze hier 2 jaar geleden een hele grote dam hebben gebouwd.

Uganda is een republiek die staatkundig in 77 districten onderverdeeld is, verspreid over vier geografische regio's. Het land werd in 1962 onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk en het ontleent zijn naam aan het koninkrijk Buganda, dat een deel van het zuiden van het land beslaat waaronder de hoofdstad Kampala. Er is hier duidelijk een verschil tussen arm en rijk. Het geld blijft op grote hopen steken bij de rijken en de machthebbers en er wordt erg weinig geïnvesteerd in de laagste groepen van de samenleving. 37% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Uganda telt naar schatting 36 miljoen inwoners, hoewel de cijfers altijd een gissen blijven want slechts 1 maal in de 10 jaar wordt er een volkstelling gehouden en dat gebeurt door van voordeur naar voordeur te gaan en de gezinsleden te tellen. 85% van de bevolking is christenen en 15% islamitisch. Dit is ’s avonds duidelijk hoorbaar langs de oevers van de Nijl want overal weerkaatst het geluid van predikanten die met een enorme inzet en overtuiging het geloof verkondigen en op deze manier zieltjes willen winnen. Het doet ons soms voorkomen als zijnde godsdienstwaanzin. Heel af en toe hoor je de minaret van de Moskee er tussendoor, maar dit lijkt enkel in strijd met elkaar te zijn. Men verwacht de komende jaren een behoorlijk probleem hier omdat de bevolkingsgroei aan blijft houden en de ouderen nog meer in de minderheid komen. De piramide zoals we die in Nederland kennen van de vergrijzing, die is hier in omgekeerde vorm aanwezig.

Hier is 75% van de bevolking jonger dan 34 jaar en 50% jonger dan 15 jaar. Als dat zo doorgaat dan zal het werkeloosheidcijfer enorm blijven groeien, maar ook zal er een ernstig tekort aan landbouwgrond ontstaan. In Uganda hebben ze het werken sowieso al niet uitgevonden, dat blijkt uit alles. De Nederlanders die we hier treffen hebben allemaal hetzelfde verhaal. Sinds de tijd dat zij hier wonen en een bedrijf voeren hebben ze veel moeite om geschikt personeel te vinden. De mentaliteit van werken is niet zoals wij dat gewend zijn. Ze hebben hun houding niet mee en stralen ook niet uit blij te zijn een baan te hebben. Daarnaast is het land rijk aan versproducten, voor iedereen beschikbaar zodat men toch wel kan overleven. Wij eten ook iedere dag verse ananas, bananen, mango’s, avocado, passievruchten, tomaten en uiteraard vers gebakken brood van onze eigen broodbakmachine.

Na 4 heerlijke dagen en de verleiding weerstaand om langer te blijven, vertrokken we naar Kampala. Hier hoopte we onderdelen te vinden voor de auto. De schokbreker die we vervangen hebben is uiteraard geen geschikte voor de rest van de reis en we willen dus reserve meenemen. Evenals de thermostaat die er in Israel uit is gehaald moet vervangen worden. Het te lang rijden zonder thermostaat is op den duur te schadelijk voor de motor. Daarnaast willen we via Rwanda naar Tanzania rijden en dus moeten we naar de Rwandese ambassade om een visum aan te vragen. Dus, op naar Kampala.

Kampala is de hoofdstad van Uganda en is verspreid over 10 heuvels en heeft redelijk moderne gebouwen. De naam van de stad is afgeleid van ‘kasozi k'empala’, wat 'de heuvel der antilopen' betekent. Groen is de kleur die ons het meest opvalt in deze stad, veel bomen en ruime parken. Er zijn ook een aantal winkelcentra waar je kunt shoppen. Tegenwoordig is Kampala een veilige stad, dat wil zeggen, de mate van beveiliging is erg hoog en zichtbaar aanwezig. Mogelijk herinneren velen van ons zich nog de naam Idi Amin die in de jaren 70/80 flink “opruiming” hield in Uganda door alle niet Ugandezen, de blanken dus, het land uit te zetten. En de daarop volgende ellende die dit verder veroorzaakte voor het volk, de economie en de goede naam van Uganda kun je lezen in de geschiedenisboeken. Inmiddels, 40 jaar verder is Uganda weer aardig opgekrabbeld en zijn er generaties overheen gegaan om de veiligheid en de economische groei weer op een positieve manier in de wereld te brengen. Recent, sinds de aanslagen op de shoppingmoll in Kenia, zijn zowel Ethiopië als Uganda uiterst op hun hoede omdat alle 3 de landen militaire bemoeienis hebben in Somalië en al het slechte komt van Somalië. Hoe meer we lezen over de geschiedenis van Afrika, hoe meer bij ons soms ook het gevoel aanwezig is dat de ‘vlam zomaar weer in de pan kan slaan’.

In Kampala verbleven we in de Red Chili, een backpacker en campsite aan de rand van de stad. Voor stadse begrippen staan we behoorlijk in het groen en vinden we voldoende rust om het een paar dagen uit te houden. De eerste dag waren we druk doende op de ambassade en op het industriegebied. We dachten al wat gewend te zijn aan de Afrikaanse manier van werken, maar dat valt op sommige momenten zwaar tegen. Op de ambassade zaten zo’n 12 mensen te wachten voor allerlei verschillende zaken en slechts 1 receptioniste die iedereen te woord kon staan. Sec gezien was het voor ons een kwestie van het invullen van het aanvraagformulier, pasfoto’s, kopie van het paspoort afgeven en betalen. Oh ja, ook nog een aanbevelingsbrief inleveren. Waar halen we die zo snel vandaan? Dan onszelf maar aanbevelen aan de ambassadeur van Rwanda. En warempel, het wordt geaccepteerd. Hij nodigt ons van harte en spontaan uit om zijn land te komen bezoeken. Na het betalen van het visum, wat uiteraard 3 km verder op moet gebeuren, en vervolgens weer terug met het bewijs van betaling en vrolijk weer achteraan in de rij aansluiten, hadden we na 3 uur de procedure doorlopen en mochten we 2 dagen later terug om ons paspoort weer op te halen. Wat betreft de onderdelen van de auto hadden we minder succes. Het verkrijgen van onderdelen voor een Chevrolet in Afrika is vragen om moeilijkheden. Via Wim hadden we een adres gekregen in Kampala van iemand die ons waarschijnlijk verder kon helpen. De hulp was fantastisch, het resultaat was 0. Jammer, dan rijden we verder met de huidige schokbrekers. De thermostaat laten we vanuit Nederland opsturen naar de Nederlandse ambassade in Rwanda hebben we besloten, maar de waarschijnlijkheid dat het niet (op tijd) aankomt op de plaats van bestemming is reëel.

Vanuit Kampala reden we naar Masaka, een stadje halverwege onze volgende bestemming. Weer gingen we de evenaar over, dit keer naar het zuidelijk halfrond. Toen we een wandeling gingen maken in het arme achterland van Masaka verwonderde we ons over de reacties van de kinderen die ons zagen. Sommige liepen angstig weg, kropen weg of werden heel onderdanig. Hier zijn de “mzungu’s” nog niet in grote getale gesetteld. In dit gebied zitten wel veel blanken voor allerlei projecten, dus zo vreemd is een blanke hier niet.

De  volgende dag reden we een mooie rit naar Katara, aan de voet van het Queen Elizabeth National Park. Die nacht verbleven we bij een decadente lodge, Katara Lodge, die gerund wordt door een Nederlandse man en een Ugandese vrouw. Een nacht in een lodge kost hier 180$ tot 300$, maar daarvoor krijg je een klasse locatie met een fantastische kilometers uitgestrekte look out over de savanne van het Queen Elizatbeth Park. Wij verbleven er gratis omdat de accommodatie niet was ingericht voor overlanders maar de gastvrijheid er niet minder om was, en hadden hetzelfde fantastische vergezicht. Daags erna reden we richting het National Park.

Queen Elizabeth National Park is samen met het Murchison Falls het oudste park van heel Uganda. Het ligt aan de voet van het Rwenzori gebergte en de oevers van Lake Edward en Lake George. Dit hele gebied is wederom onderdeel van The Great Rift Valley. Er zijn hier over het algemeen minder toeristen, dit komt omdat er in verhouding minder dieren leven maar ook omdat het aan de grens met Congo ligt, en je dus het hele stuk weer terug moet rijden mits je op doorreis bent.

Minder wild is trouwens een relatief begrip, want er blijft veel over om te spotten zoals nijlpaarden, olifanten, Uganda kobs, topis, waterbucks, bushbucks, wrattenzwijnen, luipaarden, (boomklimmende) leeuwen, hyena's, chimpansees en andere primaten. Het park heeft bovendien meer vogels dan de meeste andere Afrikaanse landen. We besluiten uiteindelijk om het park niet in te gaan. Om het park heen is het nl ook erg mooi en rijk aan wilde dieren. Daarbij moeten we een belachelijk bedrag betalen om met eigen auto het park in te mogen rijden, 150$ en dan nog de entreeprijs voor onszelf en de overnachting.

We bezochten de zoutmijn die het park rijk is en we vonden het vreselijk om te zien hoe het zout hier gewonnen wordt. De vrouwen gaan met hun blote benen hier het water in, schrapen delen van de bodem af met een ijzeren plaat en dat wat ze losschrapen wordt gedroogd, gewassen en als zout gebruikt en verkocht. Het is bizar om te zien in deze tijd dat je als menszijnde zo’n vies werk moet verrichten.

Gelukkig reden we even nadien een prachtig natuurgebied binnen waar we flamingo’s en nijlpaarden in overvloed zagen. Van de nijlpaarden kregen we geen genoeg. Prachtige beesten zijn dat. We sliepen die nacht dan ook in de nabijheid van de nijlpaarden en genoten van het schouwspel der vuurvliegjes. Terwijl we binnen aan het kaarten waren liep er buiten een grote mannetjes olifant langs de camper te grazen. Heel indrukwekkend en imposant zo in het donker.

De volgende dag reden we verder en kwamen in gesprek met hele aardige jonge Ugandese mannen. Zij waren in opleiding tot ranger en legde uit hoe zo’n opleiding hier in z’n werk gaat. Wij vertelde hen uiteraard over de gang van zaken in Nederland en het gesprek eindigde met de vraag of we geen leuke jonge Nederlandse vrijgezelle meiden voor hun hadden. Het beeld wat de Afrikanen hebben van Europa is overal hetzelfde, rijkdom, volop werk, en alles is bereikbaar. We proberen hen het verschil uit te leggen tussen de rijkdommen die Afrika heeft en de materiële rijkdom die we in Nederland kennen. Ook het sociale verschil in de omgang met elkaar is enorm groot. Al met al hebben we veel leuke gesprekjes in Uganda. Ze spreken ons aan op de manier zoals ze hun eigen volk aanspreken. ‘Hoe is het? Waar ga je naar toe? Waar kom je vandaan? Ik had je al eerder gezien. Kan ik je ergens mee helpen? Ik hoop je nog eens te ontmoeten.’ We genieten erg van het reizen door dit land.

We rijden verder richting Kisiizi waterfalls en stoppen even om te lunchen. Binnen een mum van tijd staan er kinderen van het aangrenzende dorp bij de camper. Ze kijken, blijven keurig op afstand en fluisteren met elkaar. Waarschijnlijk vragen ze zich af wat dit is? Omdat we ons toch enigszins wat ongemakkelijk voelen bij al deze belangstelling besluiten we binnen te lunchen. Dan zien we de een na de ander als aapjes in de boom klimmen in de hoop van bovenuit iets van de binnenkant op te vangen. Het is kostelijk om te zien. Ze blijven smoezen met elkaar en af en toe slaan ze elkaar om de oren, waarschijnlijk omdat ze het niet met elkaar eens zijn. Voor dit soort momenten hebben we koekjes gekocht die we dan in grote getale uit kunnen delen. Als we verder rijden, over een vreselijke slechte weg, zien we een bord met daarop de aanduiding “Hotspring Resort”, en we bedenken dat we vandaag maar wat vroeger stoppen en gaan kijken voor een geschikte overnachtingsplek. Maar daar waar het bord staat zien we niets anders dan een rieten dakje met wat palen over een moeras. Dus we vragen aan de dame die daar werkt waar het resort is. “This is the resort” is het antwoord. “Okay, can we stay here?” “Yes, no problem”. De hotspring is 500 meter verderop en zit vol met mannen die zichzelf wassen en vrouwen die de was doen. We bedanken netjes en genieten die avond van onze eigen douche.

We treffen een leraar, tevens de eigenaar van het resort, en hij nodigt ons uit om mee te gaan naar zijn huis. We hebben een leuk gesprek en tevens een inkijk in het leven van een Ugandese familie. Hij nodigt ons uit om te komen eten maar hier gaan we niet op in. Het is moeilijk om in te kunnen schatten wanneer je hen beledigd, maar deze toch goede ontwikkelde man pakt het prima op. In dit gebied komen duidelijk niet veel blanken. De kinderen rennen soms weg of barsten spontaan in huilen uit als ze ons zien.

In Kisiizi, op weg naar de watervallen, komen we in contact met George. George is een engineer uit de UK die al sinds 1956 in Uganda woont en werkt. Hij kwam aanvankelijk voor 2 jaar maar bleef er de rest van zijn leven. George is degene die de Hydro electric power voor het hospital heeft ontwikkeld en 1 van de oprichters van het Kisiizi Hospital. Dit hospital is ontstaan in 1958 en opgericht vanuit een kerkgemeenschap.

We krijgen een rondleiding en zien echt alles wat het ziekenhuis te bieden heeft. Een polikliniek waar tijdens het wachten voorlichting wordt gegeven over o.a. geboortebeperking en Aidspreventie. Een interne afdeling van 25 bedden in 1 zaal. De kraamafdeling waar (tiener)moeders en kind minimaal 1 dag en nacht mogen blijven mits er geen complicaties zijn. De te vroeg geboren kindjes die met z’n tweeën of meer in een bedje liggen. De verloskamer waar de bevallingen op de grond plaatsvinden als de bedden bezet zijn, en het is echt waar, ook Afrikanen worden blank geboren.

De kinderafdeling waar de ondervoede kinderen met meerdere bij elkaar in bed liggen. De afdeling chirurgie waar de tractie van de man met het gebroken been door 2 emmers verf in balans wordt gehouden. De isolatieafdeling waar de besmettelijke zieken liggen, TBC, embola, ernstige darminfecties. De operatiekamer die hier Theatre wordt genoemd. De intensive care waar mensen liggen te sterven met een hoop bezoek van anderen om zich heen. De afdeling psychiatrie waar alleen maar bedden staan en waar mensen geketend binnen worden gebracht als ze in een psychose verkeren.

Het vastketenen gebeurt met wapeningsstaal en wordt vaak door familieleden gedaan die de zieke zo lang mogelijk thuis wegstoppen totdat er geen houden meer aan is. Het staat allemaal in geen enkele verhouding tot hoe het in Nederland geregeld is. Hier kost een ziektekostenpremie 4 euro per jaar en slechts een klein percentage van de bevolking kan het betalen. Het ziekenhuis heeft allerlei projecten lopen en sponsoren die een gedeelte van de onkosten mee betalen. Ongeveer 40% wordt door de zorgverzekeraar betaald, 15% door sponsoren, een klein percentage moeten de klanten zelf betalen en voor degenen die het echt niet kan betalen is er een fonds dat de Barmhartige Samaritaan heet. De overige kosten worden door het ziekenhuis zelf opgebracht. We kijken onze ogen uit, zijn diep onder de indruk en vallen van de ene verbazing in de andere. We zijn ook geraakt door de manier waarop alles geregeld is en hoe men met elkaar omgaat. Als iemand opgenomen wordt verblijft vaak de hele familie in of rond het ziekenhuis. Het ziekenhuis zorgt alleen voor een bed en medische zorg. De rest wordt door de familie geregeld. Dus, naast die 25 ziekenhuisbedden in 1 zaal liggen ook minimaal 25 matrassen ’s nachts. De ruimte is gevuld met verschillende etensgeuren en buiten op het terrein van het ziekenhuis ligt de was verspreid en kookt iedereen zijn potje voor het eigen gezin. Wat zouden wij alle verpleegkundigen en verzorgenden in Nederland een excursie gunnen naar een ziekenhuis in een derde wereld land. En ons advies zou zijn om ook wat ministers mee te nemen die dan weer heel hard met beide voeten op de aarde terug komen. Alle medicatie die in Nederland weggegooid wordt omdat het niet (her)gebruikt mag worden voor een ander, zou hier voorkomen dat mensen met te weinig narcose en pijnstilling een operatie moeten doorstaan. Verbandmateriaal wordt hier zelf gemaakt en huidtransplantaties bij  brandwonden worden door de verpleegkundige zelf verricht. En dames van Norbertushof, ik kan jullie verzekeren dat jullie écht niet terug willen naar de uniformen als je hier geweest bent! Kisiizi is een prachtig idyllisch plekje aan de voet van het Muko Forest met een hospital wat de moeite waard is om te bezoeken. Wij troffen hier ook zuster Hannah, een Nederlandse vroedvrouw die getrouwd is met de medische geneesheer van het Hospital. Zij is meer dan bereid om je rond te leiden. Het Hospital verdiend het om met hulp van donaties, zich verder te kunnen ontwikkelen, ze doen verschrikkelijk goed werk. Voor de geïnteresseerden onder ons: http://www.kisiizihospital.org.ug Via deze site kun je ook met andere Nederlandse sponsoren in contact komen en ben je er van verzekerd dat je donatie op de juiste plek komt. Wat hadden we ons hier nuttig kunnen maken allebei. We beginnen er niet aan omdat we bang zijn, dat we net als George niet meer wegkomen en onze oude dag er zullen slijten.

We reden verder richting ‘lake Bunyonyi’, een gigantisch mooi vulkanisch gebied met enorme forestvlaktes. We overnachtte aan het meer en zowaar, het koelde ’s nachts zodanig af dat we het gewoon koud hadden. Het is bijna niet te geloven dat het op de evenaar zo koud kan zijn.

We moeten echt verder, we halen het anders niet in de 4 en halve maand die we nog te gaan hebben. Het is hier overal zo mooi dat we maar niet weg komen. We rijden richting Kisoro, en passeren een vluchtelingenkamp waar de vluchtelingen van Congo en Rwanda nog steeds verblijven. Het is indrukwekkend om te zien, zeker omdat we inmiddels heel wat meer weten over hoe het er aan toe gaat in zo’n vluchtelingenkamp.

We rijden richting Mgahinga National park, en proberen naar de gate te rijden omdat daar een rustige overnachtingsplek zou zijn en we van daaruit wandelingen kunnen maken naar de 3 vulkanen. De weg is echter zo erbarmelijk slecht dat we na 2 kilometer omdraaien omdat we het niet willen riskeren om schade aan de auto te rijden. We overnachten in Kisoro city, en vinden toch nog een redelijk rustige plek. Chimpansees en Gorilla’s bekijken in Uganda is eigenlijk iets wat je niet over kunt slaan. Het kost echter 500$ PP en dat vinden we toch iets te gortig. Dan besteden we toch liever wat geld aan Artis en kunnen we ze met grote zekerheid zien. In Uganda leven ongeveer 340 berggorilla’s en 4 families hiervan mogen door toeristen bezocht worden. De garantie dat je ze ziet is er uiteraard niet, omdat de Gorrila families zich verplaatsen. Men is uitermate voorzichtig met het toelaten van toeristen omdat de Gorilla voor 96% qua genen identiek zijn aan de mens. De kans op overdraagbare ziekten van de mens op de Gorilla is dus groot en gezien het feit dat de Gorilla’s een uitstervend ras zijn is het bezoeken ervan zo uniek.

Uganda is in vele facetten erg mooi, maar het heeft ook een schaduwkant vanwege de rebellengroepering die in het noorden van het land actief is. Deze rebellengroepering, het Verzetsleger van de Heer, wil een staat stichten op basis van de 10 geboden uit de Bijbel. Om zijn leger aan te vullen ontvoert hij kinderen die vervolgens als kindsoldaat of seksslavin gebruikt worden. De rebellengroep is al 18 jaar actief en heeft naar schatting 20.000 kinderen ontvoerd.

Wij ervaren Uganda gelukkig als een prachtig en gastvrij land, alles wat hier groeit en bloeit is een genot om naar te kijken. De grond en de lucht zijn hier erg vruchtbaar!! Het hele HIV-preventie beleid, evenals het beleid op geboortebeperking is hier waardeloos. Men is erg bijgelovig op velerlei gebied. Zo denken ze hier dat als je HIV besmet bent, het de beste genezing is om sex te hebben met een maagd.

We troffen dit bord aan in Jinja en vroegen ons de herkomst ervan af. Is het overheidspropaganda, een grap of wat moet dit voorstellen? Bij navraag bleek de achterliggende gedachte erg naïef in onze ogen. Het vermijden van ochtendsex zou de kans op zwangerschap beperken. Reden; omdat men ’s morgens nog minder moeite wil doen om een condoom te gebruiken. Daarbij, als men ’s morgens op tijd het bed uit komt om te gaan werken en vervolgens ’s avonds vermoeid thuis komt en minder ‘zin’ heeft, dan zou dit een positieve uitwerking kunnen hebben op geboortebeperking en uiteraard een bijdrage leveren aan het voorkomen van HIV. Nou ja, hoe dan ook, wie zal het zeggen? Het is 1 van de grappige dingen die we onderweg zien. Het laat ons ook wel weer relativeren. Veel vrijwilligers, mensen die voor non-profit organisaties werken en anderen met goede intenties komen naar Afrika met hun oplossing voor de problemen in Afrika, wat die ook mogen zijn. Echter, wat wij tijdens onze reis zien is dat Afrikanen zelf vaak het beste in staat zijn om hun problemen te identificeren en in het vinden van effectieve oplossingen om zichzelf en hun gemeenschap te helpen. Wij, altruïstische westerlingen, denken te vaak vóór de Afrikanen. Zo was er een gebied in Uganda waar de bevolking dagelijks erg ver moest lopen om water te halen. Men bedacht dat er dichterbij een waterput moest komen. De put kwam er, zonder overleg met de bewoners, en in 5 jaar tijd steeg het geboortecijfer in dit gebied enorm, ra ra, hoe kan dat? Waarschijnlijk omdat men ineens tijd over had doordat de vrouwen niet meer zo ver hoefde te lopen iedere dag. Tijd voor andere zaken dus!

Tja  This Is Africa, je komt in de problemen maar er zijn altijd mensen die je zullen helpen en verwelkomen met grenzeloze gastvrijheid. In Afrika gaat niets zoals je het plant, maar zolang je geduldig, open en creatief bent komt altijd alles goed. That Is Africa!