"het europese gevoel"

“het Europese gevoel”

In Marchtrenk, bij Dirk en Susanne hebben we een heerlijke tijd genoten. Uiteraard was het heel fijn om hen weer te zien, bij te praten en lekker te relaxen in hun huis. Tevens was het handig om over internet te beschikken en zo de laatste info betreffende onze voorgenomen route te bemachtigen.  Oostenrijk is ook een prachtig land qua natuur en kent vele meren. We hebben een dag doorgebracht bij de prachtige Trauensee waar we al de eerste tekenen van de” Indian Summer” hebben bespeurd.

Dat kleine beetje herfst hebben we mee mogen pikken. Het voelt bijna onnatuurlijk om een herfst en een winter over te slaan. Tot volgend jaar mei zullen we naar alle waarschijnlijkheid voornamelijk in zomerse kleding lopen en op sandalen.

Na een paar fantastische dagen in Marchtrenk zijn we verder gereden naar Wenen alwaar we als belangrijkste doel hadden de “letter of recomendation” voor Soedan bemachtigen en een visum voor Egypte. Vanuit Marchtrenk hebben we telefonisch contact gelegd met de Nederlandse ambassade in Wenen om een afspraak te maken voor het ophalen van de brief. Het is een standaard brief die ze aan moeten vullen met de gegevens van de auto en de persoonlijke gegevens van de eigenaar van de auto. Maar, we hebben hier iets te licht over gedacht. “Nooit gehoord van deze brief!”, dat was het antwoord van de ambassade. Dan maar even mailen met de Nederlandse ambassade in Egypte. Maar helaas, het is vrijdag en in een Islamitisch land werken ze niet op vrijdag. Dus uiteindelijk geen duidelijkheid gekregen voordat we uit Marchtrenk vertrokken richting Wenen. Op zondag zijn we Wenen gaan verkennen zodat we als eerste op maandagochtend op de stoep van de ambassade konden staan. De ambassades liggen behoorlijk uit elkaar, om precies te zijn, de Nederlandse ambassade ligt tegenover het prachtige operagebouw en de Egyptische ambassade ligt helemaal in het noorden van Wenen. En alles moest plaatsvinden tussen 9 en 12 uur! Gelukkig is de infrastructuur in de stad goed geregeld en kwamen we met de bus en metro een heel eind.

Cultuur snuiven en architectonische hoogstandjes bekijken in een historische stad is geen straf voor ons. In “die Alstadt” van Wenen komen geschiedenis en rijkdom bij elkaar, verbonden door prachtige pleinen die allen een verhaal vertellen. Mozart, Bach, Strauss, Brahm, Haydn en Schubert drukken hun stempel op de sfeer in de stad, en het paleis van Sisi met daartegenover de Spaanse Rijschool vormen de grootste toeristische trekpleister van Wenen. Voor degene die net als wij het romantische beeld hebben dat “die schöne blauwe Donau” door deze mooi stad loopt, die opgedeeld wordt door een oud en een nieuw gedeelte, komen bedrogen uit. Er loopt nl een aftakking van de Donau door de stad en dit is een groen kanaal! Aan de andere kant van het water begint het nieuwe gedeelte en (irritant) opvallend hier was de storende aanwezigheid van graffiti op muren, bruggen, kades en overal waar je keek. Zou dit dan de moderne kunst zijn waar Wenen trots op is?

Op maandagochtend waren we om 12 uur een “letter of recomendation rijker en kozen we er voor om het visum voor Egypte toch maar op de grens te verkrijgen, want in Wenen zou het ons 5 dagen kosten voordat we het paspoort terug hebben. Dat zou iets te lang Wenen worden en dus korter Afrika.

Diezelfde middag zijn we doorgereden, via het mooie Hongarije naar Servië. Aan de Servische grens werden we ouderwets gecontroleerd op illegale smokkel. De ambtenaar was gewoon nieuwsgierig naar de binnenkant van de camper want ze kon het niet laten om haar strenge masker te laten vallen en bewonderend met een lach op haar gezicht rond te kijken.  Het voelt een beetje zoals vroeger, alleen ontbreekt vader die ons als kinderen op de achterbank de etiketten van de grensovergangen bij bracht. Serieus kijken, netjes rechtop zitten en niets zeggen als ze niets vragen.

Prachtige overnachtingplaatsen hebben  we gehad. De Putsza van Hongarije is een hele mooie omgeving, heel stil en veel historie op het gebied van horseriding. Je ziet daar een knap staaltje werk van het mennen van 5 paarden tegelijk waarbij de menner op de kont van de 2 achterste paarden staat.

Hele toertochten worden hier naartoe georganiseerd.

Vanuit Hongarije naar Servië hebben we de stad Novi-sad bezocht, de 2e grootste stad van Servië. Deze stad kent zoals heel Servië een historie van de Balkan oorlog. Door de stad heen loopt de Donau, de langste rivier van de Europese Unie en de tweede langste rivier van heel Europa. De rivier ontspringt in Duitsland, in het Zwarte Woud, en mondt uit in de Zwarte Zee. De Donau vormt de grens tussen Kroatië en Servië. Hij voert langs de havenstad Apatin, Bačka Palanka en ook Novi Sad ligt aan deze beroemde rivier. Ook de ruïne van de vesting Golubac en de IJzeren Poort liggen aan de oevers van de Donau. Tijdens de bombardementen op Novi Sadi werden alle bruggen vernietigd, waaronder ook de prachtige Vardinbrug, een zware nederlaag voor de Serven. De stad is een groot industrieel, cultureel en administratief centrum.  Op het culturele vlak zijn er veel interessante musea en dergelijke te bezoeken, o.a. de galerij van Matica Srpska en het museum van Novi Sad. De stad heeft een bruisend hart met een kleurrijk uitgaansleven. Al met al een aanrader voor de cityhoppers onder ons.

Na het bezoeken van de stad zijn we gaan rijden om een slaapomgeving te vinden. Campings en camperplaatsen lijken er in het noorden van Servië niet te zijn, of in ieder geval, wij hebben er niet veel moeite voor gedaan om ze te zoeken. Op weg naar Belgrado zijn we een dorpje ingereden waar wijngaarden aangegeven stonden. Halverwege, hoog op een berg tussen Novi Sad en Belgrado in troffen we een picknickarea met uitzicht over de vallei van waaruit we op de stad keken. Het hele dorp liep uit om te komen kijken waar we vandaan kwamen en hoe we in godsnaam hier terecht komen? Tja, soms heb je geluk zeggen wij dan maar tegen elkaar. 1 Servische man sprak Engels en hij vertaalde “onze missie ” naar de anderen. WAUW, helemaal naar Afrika?? Hij sprak met bewondering en ongeloof. Ze zullen er daar nog lang over na praten verwachten wij. De volgende nacht verbleven we wederom hoog in de bergen, op een unieke uitkijkplek waar naar ons idee nog nooit eerder een camper is geweest. Het is fantastisch wat voor een mogelijkheden we hebben met onze auto. We voelen ons gezegend wat betreft het perspectief voor Afrika. (We hebben een leuke video hiervan gemaakt, maar het lukt niet om deze op te laden, misschien later wel, hou je nog tegoed!)

In Servië waande we ons minstens 20 jaar terug in de tijd. Hier is de tijd stil blijven staan op velerlei gebied. De natuur is op vele plekken ongerept en de mensen zijn erg vriendelijk. Een brood kost hier nog (omgerekend) 25 eurocent en een cappuccino kost 80 eurocent. De diesel kost hetzelfde als in Nederland en dat is nou weer erg jammer!! We kunnen merken dat Servië haar best doet om bij de Europese unie te gaan horen. Dat zien we o.a. aan de ontwikkeling van de infrastructuur. Jammer van het mooie langschap, maar over pakweg 5 tot 10 jaar zal er door heel Servië een snelweg lopen. De bevolking zelf is verdeeld over het lidmaatschap van de Europese unie. Alles zal duurder worden en de kleine keuterboertjes zullen door de veranderende regelgeving niet kunnen blijven bestaan. Dus ons advies is, ga de komende zomer naar Servië en beleef de authenticiteit van dit mooie land nu het nog kan.

Tijdens 1 van de stops zagen we dat er een kleine lekkage aanwezig was.

Dit bleek de kachelradiateur te zijn. Niet eenvoudig te repareren omdat hiervoor heel de kachel er uit moet, dus heeft Ton als oplossing de slang van de kachel af gehaald en op de radiateur bevestigd.

Het enige wat nu niet meer bruikbaar is, is de kachel in de cabine, maar die hebben we niet nodig de komende maanden.

Naarmate we meer naar het zuiden komen verandert het landschap, het volk en de regels. Momenteel zitten we in Griekenland en hebben we voor a.s. maandag(16-09)  gereserveerd voor de vrachtboot naar Israel. Maandagochtend om 9 uur mogen we ons melden in het zuiden, bij Port Lavrio, alwaar we te horen krijgen of we mee kunnen. In principe is al wel duidelijk dat de auto en 1 persoon mee kan. De ander zou dan moeten vliegen naar Israel. Dit gaan we niet doen. Als we niet allebei mee kunnen dan gaan we een week later. Ondertussen genieten we  van al het mooie wat Griekenland te bieden heeft. Zaterdag (14-09) hebben we “de Meteora” bezocht in Kalambaka. De Meteora’s staan op de werelderfgoedlijst (Unesco). Het zijn kloosters die de “3 eenheid” (de vader, de zoon en de heilige geest) vertegenwoordigen. Het is een adembenemende belevenis. Al de kloosters staan op rotsformaties los van elkaar. We vielen van de ene bewondering in de andere, echt prachtig.

Toen we voor de nacht een camperplaats zochten, en even stil stonden om van het uitzicht te genieten, werden we bijna letterlijk van de weg afgeplukt en meegenomen naar een pension, waar ook camperplaatsen waren. De eigenaar, een hele vreemde man, die samen met zijn moeder het pension runt komt uit de tijd van Astrix en Obelix. Werkelijk een karikatuur van zichzelf. Alles was natuurlijk special, special food, special people, special place enz….. We hebben ons enorm vermaakt om het geheel, en wat voelde we ons special. Alleen daarom al zou je een nacht hier door moeten brengen. Griekenland is duidelijk prijzig ten opzichte van de andere landen waar we op dit moment doorheen zijn gereden.  We hebben voor het kleine stukje snelweg (250 kilometer), wat we gereden hebben al erg veel tol moeten betalen. Je zou denken dat de Grieken iets te vereffenen hebben. Het werkt niet om te zeggen dat we recent al zoveel betaald hebben aan het redden van hun land. Ze verstaan soms geen Engels, raar hè?

In vergelijking tot Macedonië is Griekenland in vele opzichten anders. Macedonië heeft een prachtige groene en weelderige natuur, en de overgang naar Griekenland is behoorlijk. Het is hier, in het binnenland desolaat, droger en dor. Overal waar we komen en even stil staan, om wat voor reden dan ook, hebben we bekijks omdat we een opvallende auto bij hebben. Soms zelfs ’s nachts dat we stemmen horen naast de auto van jeugd of andere die naar de kaart van Afrika staan te kijken. Het voelt een beetje als Bonny en Clyde, maar dan op vredesmissie. We trekken een spoor door Europa en onderbreken dat de komende week door met de “earth-dromer” 4 dagen over zee te gaan. Van het gevarieerde en kleurrijke Europa naar “the promised land of Israël”

Groeten van Ton en Ingrid  

ps. het is hier 30 graden, héérlijk......