Welcome to Israël

“Welcome to The Promised land, Israël”

Het is zo simpel als het lijkt. Je rijdt naar het zuiden, koopt een ticket en 5 dagen later zet je voet op Israëlisch grondgebied. Sterker nog, het is waarschijnlijk gemakkelijker voor een buitenlander om met zijn auto naar een ander continent over te steken dan in Nederland met het openbaar vervoer van Horst-America naar Eindhoven te reizen! Het is een mooi schouwspel waarvan je vooral moet proberen te genieten. Het gaat als volgt; Je vraagt aan de heren in de container (dat is hun kantoor) of je met de boot mee kunt naar Israël. 1 auto, 2 passagiers. Halleluja! Caramba! Handen die naar de hemel uitgestoken worden, ogen die wanhopig alle kanten uitdraaien, een hoop tumult en slecht Engels. Maar het stelt allemaal niets voor, want dat is gewoon hun temperament en manier van doen. En dan begint het…………de paarse krokodil komt hier goed tot zijn recht. Aan de ene, die het meest op de chef lijkt, vraag je om mee te kunnen, vervolgens wordt er druk getelefoneerd naar het hoofdkantoor in Athene, veel kabaal, chaos, zuchten, stemverheffing,  telefoon wordt in onze handen geduwd, telefoon weer terug naar “mister Boss”, gebrekkig Engels, paspoort kopiëren, weer telefoon, prijs afspreken, veel kabaal (in de keet!) en dan “Okay, no problem”. Mooi zo. Naar het volgende mannetje, zelfde ritueel, paspoort en kentekenpapieren kopiëren, faxen, handtekening, en nog 1 en nog 1 en nog………. En dan worden weer alle papieren ingenomen om naar de douane te gaan. Als dan alles in orde blijkt te zijn mag de auto het haventerrein op en dan is het wachten op het moment dat je zelf de auto de boot op mag rijden.

Wij, als zeer efficiënt ingestelde mensen, snappen als geen ander dat het onmogelijk is voor dit land om uit de crisis te komen. Computers?? Nooit van gehoord. Alles gaat met stapels formulieren die door elkaar geraken en van het ene bureau op het andere terecht komen. Gelukkig kunnen wij beide dit soort nostalgie, want dat is zoals we het zien, wel waarderen en zijn we dus ook in staat om het allemaal aan te kijken en de rust te bewaren. Het gaat hier al jaren zo en je moet er op vertrouwen dat het goed komt.

We zijn gevaren met “Salamis Lines”, een Griekse vrachtbootrederij die via Cyprus naar Israël vaart. Het is een enorm groot schip waar o.a. heel veel vrachtwagens op kunnen, wel 120 stuks. Het was super stoer om de auto op zo’n immens groot schip te rijden. Tussen al die grote vrachtwagens lijkt ie wel klein, maar qua pk’s doet ie niet onder voor z’n reisgenoten. Om een voertuig te verschepen heb je de mogelijkheid om in een container te verschepen of roll on – roll off (Ro Ro). Uiteraard past de “earth-dromer” niet in een container, en varen we Ro Ro, en (je raadt het al) dus duurder. Het is zeer indrukwekkend om te zien hoe knap zo’n schip wordt beladen. Tussen elk strak geparkeerd voertuig is nog slechts een centimeter of  5 tot 10 ruimte.

De boot heeft een benedendek en een bovendek, en als het moet kunnen ze nog een extra verdieping creëren door een extra parkeerdek te laten zakken wat aan het 1e dek hangt. Aan boord waren 2 cabines voor 2 personen en de rest waren eenpersoonskajuiten. Uiteraard alleen maar mannen aan boord, dus bleven de rokjes en (de te blote) hempies in de camper. Met ons reisde Sacha, een 30 jarige Rus, die in zijn eentje op de motor (BMW F800) van Rusland naar Zuid Afrika reist in 3 maanden tijd. Veel overlanders en vrachtverkeer vanuit Europa zijn genoodzaakt om met de boot over te steken naar het Midden Oosten. Daar waar zij voorheen door Syrië reden, wordt het vrachtverkeer nu verscheept om vervolgens via Israël naar Jordanië te gaan.

De boot legde aan in Cyprus, daar werd het schip gelost en de volgende dag weer geladen om door te varen naar Israël. Voor ons betekende dat 1 dag er op uit, naar Limassol, de havenstad van Cyprus. Limassol viel ons erg tegen, het is een drukke stad met weinig oudheid, een aangelegd strand en vele lege gebouwen die wachten om verhuurd te worden. De volgende dag gingen we op zoek naar internet (even skypen met thuis) en troffen we Mano en Mary. Een Brits stel wat jarenlang in Saoedi-Arabië heeft gewoond en gewerkt. Zij werken nu als vrijwilligers voor “The Mission To Seafarers” in de haven van Limassol. Hun doel is wereldwijd alle mensen die werken op zee, en dus lang gescheiden zijn van huis en haard, de mogelijkheid te geven om bij hen gebruik te maken van internet, een kopje koffie en een “social talk”. Een soort rustpunt bieden eigenlijk. Het is een religieuze organisatie van de Anglicaanse kerk die draait op vrijwilligers. Ontzettend aardige mensen waar we een aantal uren mee doorgebracht hebben. Hun organisatie doet dit werk op 130 havens, wereldwijd.

Op wat zwabberbenen en gevoelens van opkomende misselijkheid na, hebben we erg genoten van de bootreis. Wij vonden het interessant om te zien hoe het allemaal in zijn werk gaat. Wij hebben veel respect gekregen voor het personeel. Het is hard werken en zwaar werk. Alle voertuigen worden verankerd met zware kettingen en alles gaat met de hand. Al met al, chapeau voor Salamis Lines.

Eenmaal in de haven van Haifa, Israël, kwamen de douane aan boord om iedereen te identificeren en om toestemming te geven om het land in te komen. We werden verhoord, een soort “Gestapo verhoor”, wat in totaal ongeveer een uurtje duurde. Het was overigens helemaal niet vervelend. Daarna konden we met auto de douanier volgen naar het kantoor waar de auto ingeklaard moest worden. Dit duurde ook nog ongeveer een uurtje en toen leek het erop dat we klaar waren. We keken elkaar aan en konden het niet geloven. Is dit alles?? We hadden de meest absurde verhalen gelezen en hadden ons voorbereid op bizarre toestanden, maar het leek er echt op dat we klaar waren. We kregen de papieren mee en de weg richting Tel Aviv werd ons gewezen. We werden zelfs vriendelijk uitgezwaaid. We reden naar de uitgang van de haven en sloten keurig in de rij aan om de gate uit te rijden en toen werden we halt gehouden. We misten een stempel op onze papieren en moesten dus terug naar de douane. Het ging om een stempel die aantoonde dat we de “handling fee” betaald hadden. Wij wisten van niets, niemand had ons verteld dat we iets moesten betalen. Het is een soort belasting die je ook betaald als je vliegt. Wij terug, maar de betreffende ambtenaar wist ook van niets. Van het ene loket naar het andere, maar niemand wist eigenlijk wat te doen omdat degene die er over ging, vrij was. Even zag het er naar uit dat we vast zouden zitten op de haven tot zondag, omdat er op vrijdag en zaterdag niet gewerkt wordt, maar daar hebben we toch snel een stokje voor gestoken. Na zo ongeveer 10 verschillende personen voorbij hebben te zien komen die er allemaal iets van af wisten, maar niet heus, waren om precies te zijn na 4 en een half uur, 300,- euro lichter en 1 stempel rijker! Maar, we waren verheugd dat we het er zo gemakkelijk vanaf hadden gebracht omdat we de meest dramatische verhalen gehoord en gelezen hadden. Om half 2 reden we Israël binnen en het voelde als een overwinning. Zomaar met je eigen auto het beloofde land inrijden, we waren euforisch. En dat gevoel dat bleef, want wat is Israël een fantastisch land. We vielen van de ene verbazing in de andere. Het volk straalt alleen maar hartelijkheid en vriendelijkheid uit. Uiteraard verbazing alom vanwege het vreemde kenteken en de reis die we aan het maken zijn, maar vooral heel hartverwarmend. Het Israëlische volk zelf kan geen kant op, ze worden gesandwicht tussen verschillende landen, culturen en geloven die het voor hen bijna onmogelijk maken in vrede te leven met hun buren (Syrië, Libanon, Jordanië, Egypte en Palestina) Door deze aanhoudende “ruzie” kunnen ze feitelijk hun land niet uit. Wij daarentegen ervaren een enorme vrijheid in het land. Als je hier bent en rondrijdt dan zijn er weinig andere regels dan zoals wij ze kennen, alleen zijn er geen regels ten aanzien van “kamperen waar je maar wil”. Dus voor ons betekende dat o.a. overnachten op het strand!

Nadat we aan verschillende enthousiastelingen de camper hadden laten zien, vonden we het welletjes en deden we subtiele pogingen om uit te stralen dat we wat rust wilde. Dit ging goed tot de volgende ochtend. Toen we de eerste stap buiten zette stonden er wel 15 mensen om de camper heen te kijken. De eerste reactie was, deur weer dichttrekken en wegrijden, maar met al die goedbedoelde interesse is dat moeilijk. Na iedereen netjes te woord gestaan te hebben was er een echtpaar dat er op aandrong dat we diezelfde avond bij hen in huis een maaltijd zouden nuttigen en zij wilde heel graag onze was doen. Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd, want een wasje na 3 weken is geen overbodige luxe. Dus werden we ’s avonds begeleid naar hun woonhuis en wederom met heel veel warmte en gastvrijheid binnengehaald. De volgende ochtend, na een heerlijke maaltijd en ontbijt, opgevouwen wasgoed en eten mee voor 10 dagen (!), vertrokken we naar het meer van Galilee. Daar verbleven we 2 dagen en genoten we van het fantastische weer, de ijsvogeltjes en de Syrische marmotten.

Op weg naar Jeruzalem stonden we plotseling voor een checkpoint in verband met de overgang naar Palestijns gebied. Ineens snapte we waarom we door 3 verschillende mensen via een andere weg naar Jeruzalem gewezen werden. We hebben geen navigatie voor Israël en zijn dus aangewezen op een kaart. Aangezien ons Hebreeuws niet voldoende ontwikkeld is vragen we soms voor de zekerheid even naar de juiste weg. Men wees ons voortdurend met een omweg naar Jeruzalem. Goed bedoeld, dachten wij, maar we wilden liever door de binnenlanden naar Jeruzalem. Tot we op dit checkpoint stuitte. De militair raadde ons aan om via een andere weg te gaan. Niet omdat het gevaarlijk is, maar vanwege de slechte wegen. We moeten zeggen dat de Israëliërs, naast dat ze bovenal goed gemanierd en hartelijk zijn, er ook een behoorlijke mate van diplomatie in hen zit. Zij willen liever niet dat wij die kant van hun land zien. Dat is waarom ze ons om dit gebied heen leidde. Al met al had dit onze nieuwsgierigheid gewekt en zijn we langs het Palestijnse gebied afgereden. Het deed ons denken aan de tijd van oost- en west Duitsland. Rollen prikkeldraad en hoge muren om de Palestijnse zones heen. Bizar, in een land waar zoveel vreedzaamheid is en voor een gebied waar je Jeruzalem inrijdt.

Jeruzalem, dat is een verhaal apart. Een stad waar je eens in je leven geweest moet zijn. Alle religiën komen hier bij elkaar, maar bovenal veel (orthodoxe) Joden die hier het straatbeeld beheersen. Je ziet mensen overal hun geloof beleiden, en sommige zelfs “belijden”!! Dat zie je dan vooral bij de Klaagmuur. We hebben de Olijfberg beklommen (pffffff), een berg waar de Joodse begraafplaatsen zijn. Onderaan de berg werden ooit de melaatsen begraven en bovenop de berg liggen o.a. de gedenkstenen voor de slachtoffers van de 2de wereldoorlog. Voor degene die het zich herinneren, op het einde van de film Schindlers List zie je de gedenkplek waar de overlevenden symbolisch stenen op de grafstenen leggen. Dat is op de Olijfberg. Heel indrukwekkend. Van daaruit uiteraard een prachtig uitzicht over de oude stad.

Jeruzalem is bereikbaar via verschillende gates. Het ligt hoog op een berg en kent heel veel kleine straatjes. Als je via de Damascus Gate de stad ingaat kom je o.a uit bij de Via Dolorosa,dat  is de plek (straat) waar de kruistocht zich heeft afgespeeld. In de “church of the holy sepulchre” tref je de steen aan waar het lichaam van Jezus op heeft gelegen nadat ze hem van het kruis hebben gehaald. Je kunt het jezelf allemaal nauwelijks voorstellen, maar als je in Jeruzalem bent komen de catechisme lessen van vroeger tot leven. Prachtige kerken en gebouwen hebben we gezien die enorm veel rijkdom uitstralen met al hun rituelen.

Op weg naar de Dode Zee zijn we door de Judea Desert gereden. Hier kwamen we bij toeval terecht. Hier heb je echt het woestijngevoel. Heet, droog, dor en heel veel zand. En ergens in de grote zandvlakte bevindt zich dan een Kibutzs. Ook heel interessant om te zien. Een ideale manier om de Israëlische samenleving te leren kennen, zijn de kibutszen. Deze zijn uniek in de wereld. Het is mogelijk hier te werken voor een bepaalde periode of te overnachten. Een kibutsz is een van oorsprong agrarische leef- en werkgemeenschap. Ze liggen door het hele land verspreid, vaak midden in de natuur. Op de kibutsz wonen en werken diverse families en buitenlandse vrijwilligers. Dan blijk je ook ineens in Jordaans gebied te zijn. Het is allemaal heel ingewikkeld eigenlijk in het land zelf. Alles loopt door elkaar heen en iedereen wil zijn deel.

Op weg naar “de dode zee” zijn we bij de Massada berg afgedraaid. Ook dit is er eentje van de werelderfgoedlijst (Unesco). En, we hebben ‘m beklommen. Ja ja pap en mam, ook wij hebben de tocht gemaakt! Anderhalf uur in de bloedhete  zon omhoog (de thermometer stond op 40 graden), en ongeveer 45 minuten omlaag. Maar de inspanning werd rijkelijk beloond met een adembenemend uitzicht over de vallei en de dode zee. De Massada berg doet een beetje denken aan de “Tafelberg” in Zuid-Afrika. Hij ligt ongeveer 4 km ten westen van de Dode Zee in de woestijn van Judea, en het is een rotsvesting. Hij rijst 40 meter boven het niveau van de Middellandse Zee uit en ligt dus 440 meter boven het oppervlak van de Dode Zee. Het plateau heeft een lengte van 600 meter en een breedte van 240 meter. Het is afgesneden van de bergketen door diepe ravijnen. Je kunt via de westzijde en via de oostzijde (het slangenpad) omhoog. Wij zijn via de oostzijde gegaan. Ook is het mogelijk om met de kabelbaan te gaan. Boven op de berg bevinden zich de overblijfselen van een fort, of beter gezegd een residentie, dat in het midden van de 2e eeuw voor CHR is gebouwd. Het is een kolossaal schitterend fort  wat de toenmalige eigenaar bouwde om zichzelf te versterken tegen de joden voor het geval dat ze zouden proberen hem af te zetten. De tocht er naar toe is een overwinning op zich. Aan het einde van de dag hadden we een voldaan gevoel. Die nacht werd het slapen echter erg moeilijk omdat de temperatuur niet onder de 30 graden wilde zakken. We hadden wel heel de nacht militaire bescherming, want de berg wordt dag en nacht bewaakt.

Hierna zijn we naar de Dode zee gereden. Het is een belevenis op zich. De zee ligt 400 meter onder zeeniveau en is daarmee de laagste plek op aarde. Het water bevat zoveel zout dat er geen enkele vorm van leven mogelijk is. Als je het warme water ingaat voelt het alsof je door een soort van gebonden soep loopt. Heel dik en zwaar. Het voelt erg onnatuurlijk aan. Wij bedachten dat het dé plek is waar je kinderen zwemles moet geven omdat je er onmogelijk kunt verdrinken. Je wordt als het ware voortdurend omhoog gestuwd. Overal zijn hotsprings, en er wordt in de omgeving erg veel zout gewonnen en magnesium. We snappen nu waar ons Jodenzout (JoZo) vandaan komt.

Vanuit de Dode zee hebben we uiteraard enorm moeten klimmen om weer boven zeeniveau te komen. In Israël gaat het óf heel stijl omhoog, óf strak omlaag. De earth-dromer heeft er een zware taak aan. Qua pk’s kan hij het gewicht makkelijk omhoog trekken, maar het is zo heet overdag dat de koeling het nauwelijks aankan en dus gaan we in een slakkengangetje omhoog en genieten we van het uitzicht en de prachtige zandsculpturen. Hier zag je het gebied steeds meer veranderen en heb je echt het gevoel in het Midden-Oosten te zijn.

Op weg naar Eilat zijn we in de “Tsin desert” beland, in Mitspe Ramon, en troffen we een enorme krater aan. Het blijkt de een na grootste ter wereld te zijn. Hier zie je prachtige stenen en rotsformaties. De krater is 200 miljoen geleden ontstaan, is 40 kilometer lang, 500 meter diep en ongeveer 10 kilometer breed. De krater is ontstaan doordat het water van richting is verandert en de bodem zachter bleek te zijn dan de bergen eromheen. Het is dus niet door een meteoorinslag ontstaan en dat maakt hem dus heel bijzonder. Het is een heel spirituele omgeving, met name door het enorme weidse uitzicht, impact van de krater op de omgeving, de stilte en de kunst die er is aangebracht.

Inmiddels zijn we in Eilat aangekomen. We staan exact 1 kilometer van de Egyptische grens vandaan en kijken vanuit onze plek naar Jordanië. In Eilat gaan we nog even wat energie op doen voor de komende 2 landen, Jordanië en Egypte. De komende week gaan we over naar Jordanië en daarna door Egypte. Dit zal een andere beleving geven dan we tot op heden ervaren hebben. Het Europese gevoel is in Israël niet verdwenen. Israel is natuurlijk een echte politiestaat, waar de Amerikaanse invloed duidelijk zichtbaar en voelbaar is. Het land lijkt continue in een opperste staat van paraatheid en je merkt aan alles dat het rekening houdt met…………..? Ja met wat eigenlijk? Misschien dat we daar nog een antwoord op kunnen geven zodra we Jordanië zijn gepasseerd. Wij zijn in ieder geval heel erg gecharmeerd van het land en alles wat het te bieden heeft. Bovenal was het ontzettend mooi, heel veel te zien en erg warm, maar zolang de nachten iets verkoeling brengen kunnen wij het prima hendelen. Wij wensen iedereen een fijn weekend toe en wij relaxen hier nog even met wat snorkeling en chillen. Tenslotte hebben we nog een hele weg af te leggen en zullen we steeds minder luxe gaan ervaren. Dus, op naar de Tafelberg zeggen wij dan maar!

Veel liefs van Ton en Ingrid