"When the day comes ........

“when the day comes to follow your destiny, than its time to start the journey”

Zo vreemd....Opeens gaat het snel. Een maand voor ons vertrek hadden we nog enigszins gevoel van ruimte, maakten we nog steeds nieuwe routeplannen en zeiden we tegen elkaar;”was het al maar zo ver”. Nu we de laatste dagen zijn ingegaan is dat gevoel weg en is alles gericht op het afmaken van dingen waar we mee bezig waren. Nog meer dan er al was is er een ijzeren discipline ontstaan waarin we alleen nog maar afstrepen. En het tempo waarin we nu leven ligt hoog. Tot vrijdag voor vertrek zijn we allebei nog aan het werk.

Zijn wij klaar voor de reis? We verlangen er inmiddels erg naar om te kunnen vertrekken. We zijn er sinds april 2012 mee bezig en willen het nu eindelijk eens gaan zien en meemaken. De dagen tellen af. We zijn gewoon hyper van vreugde en verheugen ons erg op de leuke momenten die we nog hebben voor ons vertrek!

De “earth-dromer” staat te trappelen! Hij staat er fier bij! Wij denken dat hij er klaar voor is. Er is nog van alles geüpgrade aan de earth-dromer. Zo is de lier geplaatst, de sitesteps geplaatst, spatbordverbreders gemonteerd, de bestickering aangebracht, de wand van de douche erin getimmerd, traanplaat op de buitentrap bevestigd om te voorkomen dat we illegale lifters meenemen, luchtvering aangebracht, nieuwe schokbrekers geplaatst en andere reserve banden geplaatst. De auto is ook gekeurd voor de verzekering en de APK, en de lekkage in de versnellingsbak is gerepareerd. Allerlei vragen zijn beantwoord zoals, welk gereedschap nemen we mee, hebben we voldoende onderdelen en andere zaken om hem op te lappen, mocht dat ooit (hopelijk nooit) nodig zijn.

Nog 8 dagen te gaan voor vertrek. Na anderhalf jaar van intensieve voorbereidingen en heel hard werken sluiten we zondag 1 september de deur voor 8 maanden. Alle vaccinaties zijn gehaald, de benodigde papieren in the pocket en met een volgetankte “earth-dromer” op weg naar Afrika. We kijken terug op een hele mooie periode met vooral veel leuke en leerzame momenten. De leukste momenten zijn geweest tijdens de groei en het ontstaan van de camper. Voor Ton was het echt een droom die hij leefde. De groei van de camper ging gelijkmatig op met de groei en de vorming van de reis. Avondenlang hebben we gebrainstormd over de verschillende opties wat betreft de route. Uren hebben we gespendeerd aan het lezen van reisverhalen en luisteren naar ervaringen, tips en verhalen van anderen. We hebben de reis geïdealiseerd en geromantiseerd. Blocnotes zijn er vol geschreven met de “to do things” en allerlei scenario’s hebben de revue gepasseerd als het gaat om wat we denken tegen te komen of te gaan missen. We hebben nieuwe mensen ontmoet, gelijkgestemden die ons verblijd hebben met hun reisverhalen. Kortom, de voorpret is bijna ten einde en we zijn klaar voor het echte werk. Voordat we daadwerkelijk voet op Afrikaanse bodem zullen zetten, zullen we vermoedelijk zo’n maand verder zijn. We nemen de tijd om de landen die we bezoeken zo bewust als mogelijk op ons in te laten werken, zonder al te veel van de richting af te wijken. In Oostenrijk blijven we nog even hangen voor een bezoekje aan onze vrienden Dirk en Susanne (http://www.DBZorg.eu). Daarna reizen we via Slovenië, Bosnië, Montenegro, Kosovo, Macedonië naar Griekenland  en daar steken we over naar Israël. Vanuit Israël zullen we bekijken of we over land naar Egypte kunnen rijden of dat we via Jordanië naar Soedan kunnen varen. Dit scenario is het 5e in de rij van overwegingen die we gemaakt hebben om te komen tot een route waar we gezien de onrusten in het Midden Oosten, van verwachten dat we enigszins veilig Afrika in kunnen komen. Onze wens om via Iran, de Verenigde Emiraten naar Saoedi-Arabië te reizen is volledig onderuit gehaald door allerlei onoverkomelijke problemen die we tegen kwamen om een transitvisum voor Saoedi-Arabië te verkrijgen. Op de eerste plaats omdat we niet getrouwd zijn, een onoverkomelijke situatie voor dit land. En op de 2e plaats, omdat we in die periode dat we daar aan zouden komen, midden in de “hadji tijd” zitten en dat betekent een maand lang geen enkele beweging of bereidheid vanuit overheidswegen, en dus geen transitvisa om af te geven. Al met al heel jammer, want we zouden zo graag Iran hebben bezocht. Maar, het is waar, ons doel is Afrika en niet het Midden-Oosten. Het alternatief is dan nog enkel door Egypte. Daar is op dit moment nog een behoorlijk probleem gaande en het is maar de vraag of dat over pakweg 4 weken “opgelost” is. Wat ons het meest onrust baarde was het feit dat we Caïro in moeten om een visum voor Soedan en Ethiopië te halen. Maar inmiddels weten we dat we bij de ambassade van Soedan in Wenen een aanbevelingsbrief kunnen halen voor Soedan, en dat we dan in het zuiden van Egypte een visum kunnen krijgen voor Soedan. Het enige wat dan nog meespeelt is dat we met een stempel in ons paspoort van Israël, niet welkom zijn in Soedan. Maar daarvoor zijn van allerlei trucjes uit halen!

Ondertussen hebben we andere reizigers gesproken die dezelfde reis aan het maken zijn, of gaan maken binnenkort. Met Hans en Dorien, http://www.hansendorien.nl, hebben we telefonisch contact gehad. Zij vertrekken 1 oktober.

Eelke en Maaike, http://www.hetgeleslakkenhuis.nl, vertrekken 7 oktober.

Marloes en Maurits, http://www.mauritsenmarloesontour.nl, vertrekken ook binnenkort naar Zuid Afrika.

Jan en Margriet, http://www.deeindervoorbij.nl/ die momenteel op weg zijn naar Zuid Afrika.

Simon en Lore, en Belgisch stel, http://www.messageinabus.weebly.com, vertrekken op 25 augustus. Met al deze mensen houden we gedurende de eerste maand contact en kunnen we eventueel gezamenlijk de oversteek maken vanuit Griekenland door het Midden Oosten.

Als we toch door Egypte kunnen rijden, maken we in het zuiden de oversteek naar het gevreesde “Wadi Halfa”(beter gezegd Wadi-hel-fa!) het niemandsland tussen Egypte en Soedan. De naam “hel” komt voort uit de verhalen die er de ronde gaan betreffende de enorme lange wachttijden in de snikhete zon in een gebied waar helemaal niets te doen is. Daarbij zullen wij (de mensen) met een andere boot over ‘Lake Nasser’ gaan dan de earth-dromer, en dat zint ons ook niet zo. Maar, we troosten ons met de gedachte dat er een cursus bestaat “how to survive Wadi Halfa”, en de wetenschap  dat we die dan ter plekke kunnen praktiseren, geeft ons moed! De laatste weken hebben we nauwlettend het nieuws gevolgd betreffende de onrust in Egypte. Uiteraard nemen we ons alle veiligheidsvoorschriften ter harte en zullen we daar waar het kan zo veel als mogelijk aansluiten bij konvooi en andere reizigers. We hebben recent nog contact gehad met Nederlanders die ook de oostkant van Afrika bereizen, en zij zijn zonder enig probleem door Egypte heen gekomen. Dus, daar vertrouwen we op en uiteraard houden we in de komende maand de nieuwsberichten in de gaten. Eenmaal in Afrika volgen we via het oosten de weg naar het zuiden zonder daarbij een uitgesproken route te hebben. We zullen ergens in januari beslissen of we de terugkeer over land inzetten of de auto in april laten verschepen vanuit Namibië naar huis. Zelf zullen we dan terug vliegen. Afhankelijk van hoe het ons tot dan toe is vergaan maken we de beslissing.

Inmiddels hebben we 3 keer een weekend test gereden en zijn we daar waar het mogelijk was “off road” gegaan. Op sommige plekken zijn de sporen nog te zien en vermoeden we dat de omzet van de boeren in het betreffende gebied dit najaar flink lager zal uitpakken! 2 Weken geleden hebben we de “generale” gereden en de earth-dromer  is met vlag en wimpel geslaagd. We hebben er enorm veel vertrouwen in gekregen.

Vele vragen hebben ons bereikt en we vonden het wel leuk om deze te delen;

Waarom Afrika? Denk aan Afrika en je hebt de beelden van de Masai Mara voor ogen. Glooiende savanne voor zover als je ogen kunnen zien, vol met giraffen, olifanten, zebra’s en gnoes. En zie daar, het antwoord op de vraag!

Wat gaan jullie het meeste missen? Naast de vrijheid om overal naar toe te lopen en zodoende tevens de dagelijkse beweging te krijgen, zullen we voornamelijk onze ouders en familie gaan missen.

Waar zie je het meest tegenop? Ton ziet tegen de hitte op en “het gedoe” aan de grenzen. Ingrid ziet vooral tegen het achterlaten van Beau op.

Waar gaat Beau naar toe? Dit is de aller moeilijkste consequentie van de gemaakte keuze. Beau achterlaten en het gemis van ons trouwe maatje voelt als een baksteen in de maag. Maar gezien de leeftijd en de klachten van Beau is er geen andere optie. Hoewel Beau inmiddels een ervaren reishond is en zich in de camper net zo thuis voelt als op haar eigen plek, is het onmogelijk om haar mee te nemen. De temperatuur en de kwaliteit van de wegen zullen haar geen goed doen. Vele mensen reizen door de wereld met hun trouwe viervoeter. Ook in Afrika is dit gebruikelijk. Hiermee is ook het gevoel van veiligheid groter. Het grote probleem is dat je met een hond geen enkel natuurpark in mag, en dat is natuurlijk niet denkbaar als je door Afrika reist. Maar gelukkig willen onze lieve vrienden, Ineke en Jean Paul en de ouders van Ingrid, haar voor deze periode adopteren.

Waar blijft Pepper? Pepper is de lapjeskat die overdag rondom huis vertoeft en ’s nachts in de garage verblijft. Dit blijft ook zo. Het is voor een kat echt beter om thuis te blijven in de vertrouwde omgeving. Jan en Francien zorgen voor Pepper gedurende onze afwezigheid.

Hoe doen jullie het met je werk? Ton legt zijn werkzaamheden stil voor de duur van 8 maanden en Ingrid heeft 8 maanden onbetaald verlof gekregen. Een ongekende luxe waarvoor heel veel dank aan Ben Zwanenburg.

Wat vindt jullie familie ervan dat jullie zo lang op reis gaan? De familie van Ton is  redelijk vertrouwd met het reisgedrag van de verschillende gezinsleden. Hoewel zij de keuze voor Afrika enigszins uitdagend vinden. Voor de familie van Ingrid is het even wennen geweest, het idee, de onbekendheid en de keuze voor Afrika. Voor beide ouders voelt het als een lange periode van afwezigheid en gemis.

Zijn jullie niet bang? Nee, wij zijn niet bang. Wij vinden het allebei ontzettend leuk om een periode tegemoet te gaan waarin we mogen genieten van nieuwe omgevingen, nieuwe culturen, onnavolgbare denkwijzen, en ongeschreven regels. Geen van beiden zijn we uit op gevaar en op risico's. Wij hebben ons verdiept in de gebieden en in de risico's, en hebben ons hier zo goed als mogelijk op voorbereid. Het is overigens zo dat vrijwel iedere reiziger die wij gesproken hebben enthousiast is over z'n reis. Dat zij eerder een verlangen hebben naar meer, dan spijt hebben van het gedane. Dus waarom zouden wij (bij voorbaat) bang zijn? Wij vertrouwen op onze intuïtie en op elkaar. We zijn samen een heel goed team en we zijn allebei redelijk nuchter. Relativering en gematigde naïviteit zijn 2 belangrijke voorwaarden om te kunnen genieten van de komende reis. Het feit dat de media zich beperkt tot de “brandhaard” en te weinig aandacht besteed aan de verhoudingen tot de werkelijkheid in het gebied, maakt dat wij er op vertrouwen dat we om de problemen heen kunnen rijden.

Zijn jullie niet bezorgd dat de reis jullie heel erg verandert en dat jullie je na terugkomst niet meer thuis voelen ? Onze reis zal ongetwijfeld een effect hebben op ons. Het zou ons eerlijk gezegd een beetje teleurstellen wanneer ruimte, tijd en nieuwe ervaringen geen effect hebben op de wijze waarop wij met ons leven om willen gaan. Het is voor ons niet voor het eerst dat we "andere" werelden opzoeken, dat we geconfronteerd worden met "andersdenkenden", dat we zien dat de verschillen tussen welvarendheid en armoede extreem kunnen zijn. We verwachten daarom niet dat deze reis ons te grazen neemt, ons door elkaar schudt en ons als vreemden terugbrengt in onze huidige wereld. Wanneer we naar andere reizigers kijken zien we dat ervaringen elders tot meer tevredenheid hier thuis kunnen leiden.

Hoe ga je dat volhouden 8 maanden lang in een camper bij elkaar op de lip? Tja, dit zal een grote beproeving zijn. Door onze gezamenlijke interesses en passie voor elkaar en Afrika denken wij dat we geen beperkingen tegen zullen komen als het gaat om leefruimte en samenzijn.

Waar zetten jullie de camper op het vliegtuig? Om deze hebben we hilarisch moeten lachen. Dit geeft aan dat onze tegenwoordige kennis van de topografie en infrastructuur soms te wensen over laat.

Wat nemen jullie mee aan beveiliging? We hebben van alles aangeboden gekregen. Van een geweer wat volledig in onderdelen uit elkaar te halen was tot een kapmes en een pijl en boog. We nemen vooral ons gezond verstand mee en gaan probleemgebieden mijden of met beleid doorkruisen. Daarbij zal een vriendelijk glimlach, rust en fatsoen ons ook een heel eind brengen.

Komen jullie terug? Wij zijn niet op zoek naar een ander leven voor onszelf. Ja, we hebben de leeftijd waarbij het vaker voorkomt dat leeftijdgenoten het roer omgooien. Maar die behoefte hebben wij niet. Wij krijgen nu de kans om een lang gekoesterde wens te verwezenlijken.

Hoe vaak gaan we iets van jullie lezen? Wij gaan er naar streven om minimaal 1x per maand een verhaal te bloggen. Dit is deels afhankelijk van de mogelijkheid om internetverbinding te maken. Daarnaast willen we onszelf ook niet de verplichting opleggen om een verhaal te lanceren. Maar we beloven om met regelmaat iets te laten horen.

En, zo geschiedde………..Lang reizen is niet zomaar iets. It’s a way of living!! Het is echt totaal anders dan een vakantie van een paar weken. Natuurlijk kunnen wij doen en laten wat we willen en gaan we genieten van alles wat op ons pad komt, maar het zal ook zeker een drukke tijd worden . Iedere dag moet je weer plannen waar je gaat slapen, hoe je er komt, wat er te zien of te doen is, wat en waar je gaat eten, waar kunnen we brandstof vinden en water krijgen en zo kunnen we nog wel eventjes doorgaan. Er zijn heel veel dingen waar we zeker aan gaan wennen zoals de vrijheid die wij de komende maanden zullen hebben, alle mooie dingen die we gaan zien en beleven, het simpelweg thuis gaan voelen op elke nieuwe plek, de gezellige uitstapjes, iedere avond en nacht de milky way zien,  avonden en ontmoetingen met medereizigers en local’s, en ga zo maar door…

Rest ons nog alvast iedereen te bedanken voor alle leuke, hartelijke en bezorgde reacties die ons hebben bereikt en het meeleven tijdens de voorbereiding van de reis.

Een speciaal woord van dank aan:

Jean Paul en Ineke, die ons “gekoppeld” hebben omdat zij wisten van onze gezamenlijke passie. Nu nemen zij ook de komende 8 maanden de zorg voor Beau op zich. Beau had niet beter terecht kunnen komen. Ineke, we kunnen niet dankbaar genoeg zijn.

Jan en Sien, onze lieve buren die alle honneurs thuis waar gaan nemen en ook voor Pepper zorgen

Ome Louis Smulders, die Ton zijn zaken zal behartigen

Mayco van de Wal, die Ingrid’s zaken zal behartigen

Arno Voorbij, voor het verwerken van de post van Ton

Pantein, en speciaal Ben Zwanenburg, die Ingrid in de gelegenheid stelt om een periode vrijaf te nemen

Ilona en Olaf Op den Camp, die bereid zijn om als contactpersoon te fungeren bij calamiteiten

Van Dam in Rhenen, voor het leveren van de K30 en de (reserve)onderdelen

John van Gastel en Ronald de Kroon van de Kroon autoschade in Oirschot voor het spuiten van de K30

Hennie van Germert van HG Engenieering in Asten, voor het maken van de dieseltank

Hans Harks metaal in Eindhoven, voor het verlengen van het chassis en het leveren van het staal

HOBO in Hedel, voor het tekenen, bouwen en plaatsen van de opbouw op de K30

Koen en Bart van BKS Camperbouw in Nuenen. Koen heeft samen met Ton het plafon in de camper bekleed

Mario,van Carmar in Deurne, voor het leveren van de wielen en banden

Rob van Elderen en Peter Brinkman, voor het inspireren en meedenken tijdens de bouw van de earth-dromer onder het genot van een kopje koffie bij Sonnemans Motorhomes in Aalst

Bob Veldwijk van Veldwijk Schilderwerken in Helmond, voor het geven van de korting op de verf

Jan en Riekie Jansen, voor de bijna dagelijkse (mentale) steun op de Zwarte Plak, en het leveren van hand en span diensten tijdens de bouw van de earth-dromer

Chantel en Ton Peters, voor het meedenken en informatie aanleveren met betrekking tot de landen waar we doorheen gaan. Voor de papierentijger die zij met ons verslagen hebben. Voor jullie ook een goede reis gewenst. Wie weet waar onze wegen kruisen.

Mrie Voorbij, voor het maken van de burka, die zal in o.a. Soedan nog zeker van pas komen.

De Kampeermarkt in Eindhoven, voor de goede service en het leveren van kwaliteitsspullen

De Wit in Schijndel, voor de service en snelle levering

Driessen Verf in Helmond, voor het eindeloze geduld om de verf in de juiste verhouding te mengen

En last but not least, onze beider ouders, (schoon)broers, (schoon)zussen en vrienden die ons gesteund hebben, bestookt met kritische vragen en ons op de voet gevolgd hebben en zullen gaan doen. See you on skype!

Tot ziens allemaal en tot april 2014!